جاسم المطوع

علت جايگزني قوانين اروپايي در كشورهاي اسلامي

عید هایی که مربوط مسلمین است و بنیه های دینی و شریعتی دارند غیر مسلمین تجلیل نمی کنند, اما مع الاسف عیدی که مربوط غیر مسلمین است و هیچ بنیه شرعی ندارد و ساخته دست خودشان است برخی از مسلمین ما تجلیل می کنند. لذا از لحاظ تجلیل؛ سال جدید میلادی به شما, از طریق شما به فامیل و دوستان و تمام کافه ملت افغانستان و مسلمین جهان هیچ ربطی ندارد لذا صبورانه چشم به راه عیدهای خودمان باشیم و آنرا به طریقه خود تجلیل کنیم. موفق باشید

حرفی برای گفتن ندارم, تصاویر خودش گویاست.

 نویسنده: دکتور.سمير يونس

وايې يوه ډېره ښكلې ښځه وه، چې ټول خلك يې په مينه كې ډوب وو. يو ځوان چې كله وليده، خپل پلار ته يې وويل، زه له هغه نجلۍ سره واده كوم، چې ما ليدلې او ډېره مې خوښه شوې ده. په هره بيه چې وي، زه بايد دا پېغله د ځان كړم. پلار يې په موسكا سره پوښتنه ترې وكړه، چې دا نجلۍ څوك ده؟ او ولې يې درته وغواړم؟ زوى او پلار دواړه د نجلۍ ليدو ته ورغلل، كله چې

پلار نجلۍ وليده نو زړه يې پرې پرېوت او خپل زوى ته وويل: زويه دا نجلۍ ستا له سويې لوړه ده او ستا لپاره نه ښايي. له دې نجلۍ سره بايد داسې څوك واده وكړي، چې عمر ولري، تجربه ولري او د ژوند په لوړو ژورو خبر وي، ددې نجلۍ لپاره زما په څېر خاوند ښايي.

زوى د خپل پلارو خبرو ته ډېر حيران شو او هېڅ فكر يې نه كاوه چې پلار به يې داسې كار كوي. پلار ته يې وويل: نه پلاره دا ما خوښه كړې او زه بايد واده ورسره وكړم!.

د دواوړو غږ پورته شو او هر يوه ځان ددې وړ باله چې اړونده ښکلې ښځه د ځان کړي. دواړه پوليسو ته ورغلل، چې دا ستونزه ور حل كړي، كله يې چې قوماندان ته كيسه وكړه، هغه وويل: تاسې نجلۍ را ولئ، له هغې به پوښتنه وكړو، چې زوى كوي او كه پلار.

كله چې د قوماندان سترګې پرې ولګېدې، ښكلا او ښايست ته يې ګوته په غاښ شو، دواړو ته يې مخ كړ، دا نجلۍ ستاسې لپاره نه ده. له دې ښكلې نجلۍ سره بايد هغه څوك واده وكړي، چې نوم ولري، په دولت كې مقام ولري او پوهه وي.

Posted: 20 Nov 2012 09:07 PM PST

دکتور عبدالصبورفخری

(3-1)
يكي از بحثهای مهم ومناقشه بر انگیز عرصه حکومت داری ونظام سیاسی در جهان امروز، مخصوصا درکشور ما که فساد در آن گوش فلک را کر ساخته ، موضوع فساد سیاسی است. فساد سیاسی در این کشور قربانی های زیادی گرفته و مبارزه با آن هم به هزینه های بزرگ وهنگفتی نیازمند است. برای برچیدن بساط فساد سیاسی نیاز است در وهله نخست، از آن تعریف واضح وروشن داشته باشیم، وسپس به انگیزه ها وعلل، شاخصها، آثار وپدیده های آن را شناسایی کنیم و در پی آن به روشها وراههایی دست یابیم که بتوانیم با آن مبارزه کنیم وبساطش را بر چینیم ویا حد اقل تحت کنترلش آوریم:

نخست: تعریف و مفهوم فساد سیاسی
زمانی یک دستگاه سیاسی( حکومت ) را به فاسد بودن توصیف می توان کرد که نظامها ودستگاههای سیاسی(حکومت بر سراقتدار) از اهداف اصلی خود انحراف نماید و وسیله ای در دست اشخاص ودولت مردان شود که آنها اقتدار ومقامهای دولتی را جهت خواستهای شخصی، گروهی وتباری خود شان به کار گیرند. به عبارت دیگر، سوء استفاده از قدرت سیاسی در جهت اهداف شخصی و نامشروع را فساد سیاسی می گویند. فساد سیاسی به معنای راه یافتن فساد در سیاست ، قدرت و حکومت است. اصولا فساد سیاسی و قدرت همزاد یکدیگرند، یا می توان اذعان نمود که فساد سیاسی زاییده قدرت سیاسی ویا نزاع برای کسب قدرت است. در واقعیت امر، فساد سیاسی نتیجه حتمی کشمکش و تلاش بر سر کسب قدرت می باشد. این واقعیت در جامعه ما به طور آشکارتری جلوه نمایی کرده است. در اثر نزاع برسر کسب قدرت ویا حفظ قدرت، دولتمردان ما بی پروا دست به هر بی قانونی وفرار از چارچوب اصول حکومت داری میازند و در برابر هیچ جریان و قانونی خود شان را پاسخگوی نمی دانند، زیرا در این حکومت هیچ کسی تن به پاسخگویی نمی دهد وهیچ جریانی قادر به پاسخ گیری یا طرح پرسش از آنها نمی باشد. با آن که در این کشور فساد های دیگری نیز به طور آشکار وجود دارد مانند فساد قانونی، فساد مالی، فساد اداری، فساد فکری، فساد تربیتی واخلاقی، فساد آموزشی وتحصیلاتی، فساد اجتماعی وغیره اما فساد سیاسی از همه مهمتر و سرچشمه همه فسادها را تشکیل می دهد. فساد های دیگر بیشترینه در میان اقشار عادی جامعه رشد می کنند ولی فساد سیاسی در دستگاه قدرت و رهبران آن تولد می شود. اگر بتوان بر فساد سیاسی نقطه پایان گذاشت ویا آن را معالجه نمود به آسانی از عهده ریشه کن کردن فساد های دیگر به در می توان آمد. چه حضرت عثمان ـ رضی الله عنه ـ گفته است: «آنچه از اصلاحات به وسیله سلطه و قدرت انجام می پذیرد به وسیله قرآن نمی پذیرد». تاریخ بشر هم نشان داده است که هرگاه رأس نظام اصلاح شد دیگر اصلاحات در تمام عرصه هاي زندگی تأثیر می گذارد. در طول سه دهه از جنگ و نا امنی که در این میهن شاهدش بوده ایم سرنخ آن همواره در دست تصمیم سازان سیاسی قرار داشته و آنها بوده اند که با ارتباطات بیرونی شان و جهات تمویل کننده شان جامعه ما را به ویرانه مبدل ساختند و هنوز هم حلقه های ویرانی ادامه دارد و نمی دانیم که چه زمانی به آخرین حلقه خواهیم رسید و گریبان ملت ما چه وقت از دست شیادان قدرت و سیاست رها خواهد گردید.

دوم: ریشه یابی «فساد» در لغت و فرهنگ دینی:
واژۀ « فساد» در فرهنگ «المعجم الوسیط» عربی ـ در تعبیرات وصیغه های گوناگونش ـ در معانی مختلفی به کار رفته است، ازجمله: باطل شدن، از مرز صواب وحکمت تجاوز کردن، اضطراب وخلل پذیری، ضرر رساندن، لهو ولعب وامثال آنها. با در نظر داشت این معانی می بینیم که اوضاع جهان مخصوصا کشور ما مصادیق خوبی برای این معانی است. کشور ما از دهه های دور به این سو در آتش اضطراب، آسیب پذیری، دوری از جاده صواب و رفتار حکیمانه وضرر رساندن، و انحراف و عصیان و جز آن غوطه ور است که در میان جامعه ما زلزله های هولناک اجتماعی وفکری را سبب گردیده است به گونه ای که تمام دستگاههای دولتی بر علیه آن در حال استنفار عام قرار دارد و مع الوصف قادر به کنترل آن نمی شود. خداوند پاک در قرآن کریم به خطرات و نتایج بنیانکن فساد در جامعه اشاراتی صریح نموده وجامعه انسانی را متوجه این خطرات گردانیده است تا از این بیماری کشنده وتباهکن خود شان را به دور نگه دارند. در اثر تحقیقاتی که این جانب در قرآن انجام دادم بیشتر از 50آیت قرآنی را در یافتم که همه در مناسبتهای مختلف جهت تقبیح فساد و مفسدان وارد شده است. بعضی از این آیات به طور آشکار چارچوبهای فساد را بیان کنند و به عاقبت وخیم آن اشاره می نمایند وشماری دیگر اوصاف مفسدین را در قالب داستان بیان می دارند و پیامدی را که فسادپیشه گی برای شان به بار آورده روشن می سازند، همان گونه که در بیست وچهار جای قرآن در بیان تحریم اذیت و آزار دیگران آیات نازل گردیده است که البته آزار رساندن به دیگران خود نوعی از فساد است. همچنان یک نگاه گذرا به قرآن هم نشان می دهد که او تعالی تا چه حد از فساد پیشه کردن نهی فرموده و آن را گناهی سخت وقابل نکوهش دانسته است. خوب است که از قرآن چند مثال کوچک را به گونه مثال نقل کنیم. او تعالی در آیت 56 سوره اعراف فرموده است:« ولا تفسدوا فی الأرض بعد إصلاحها»( در روی زمین پس از اصلاح و آبادانی آن فساد برپا نکنید)، وهمچنان در آیت 88سوره نحل آمده است:
« الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ زِدْنَاهُمْ عَذَابًا فَوْقَ الْعَذَابِ بِمَا كَانُوا يُفْسِدُونَ»
( کسانی که کفر ورزیدند و از راه خداوند باز داشتند، عذاب شان را چند برابر افزودیم؛ زیرا که آنها داشتند فساد بر پا می داشتند). وهمچنان در جای دیگری آمده است: « والله لا یحب الفساد» (خداوند فساد را دوست ندارد). ودر حدیث شریف آمده است:« کسی که امانت دار نیست ایماندار نیست، وکسی که به عهد خود وفادار نیست دیندارنیست». ودر حدیث دیگری آمده است:« هرمسلمانی بر مسلمان دیگر، خونش، دارایی اش و ناموسش حرام است…»

از خلال این آیات واحادیث روشن می شود که از حق هر شهروند ـ چه مسلمان وچه غیر مسلمان ـ است که در زیر سایه دولت اسلامی در امن وسلامتی زنده گی کند وهیچ شخصی در مورد دارایی وناموس ودارایی های شخصی خویش احساس نا امنی نکند، وکسی که امن و سلامتی جامعه را مختل می سازد در واقع او شبیه به کفار و منافقان و خائن به خدا ورسولش می باشد. این گذشته از آن که باید از تمام دارایی های ملی، مؤسسات عام المنفعه مانند شفاخانه ها، وزارتخانه ها، نهادهای سیاسی و اجتماعی، ادرات تعلیمی و آموزشی وتحصیلی وغیره از دستبرد هر دزد وخائنی در امان بماند و کسی حق نداشته باشد که منافع بزرگ ملی را به خاطر خواست های شخصی خویش نابود سازد و یا به نفع شخصی خود تاراج نماید.

شاید آشکار ترین نمونه های فساد در روی زمین همانا نفاق و تخریبکاری مادی ومعنوی و تجاوز به حقوق مردم، واذیت رساندن به دیگران ومتضرر ساختن آنها از لحاظ ماده ومعنی، تواند بود. قرآن کریم مهمترین چهره های فسادگر واصلاحگر را از خلال داستانهای اقوام کهن و پیامبران الهی بازتاب داده است. بارز ترین چهره های فسادگر در قرآن چهره فرعون وهامان و نمرود وقوم یهود به شمار رفته اند که بایستی از چنین انسان های فسادگری دوری گزید تا از شرشان در امان ماند، وبارز ترین والگوترین نمونه های اصلاح اجتماعی وسیاسی و دینی پیامبران خداوند می باشند که انسان ها به متابعت وپیروی از آنها دستور داده شده اند.

سوم: شاخصهای فساد سیاسی:
در كل نبود تعادل میان غایات و اهداف مختلف زندگی انسان و همچنان نبود تعادل میان خواستها و غایات خصوصی وعمومی وبالآخره عدم توزیع متعادل آن جزئی از بحث مشکلات در راه عدالت سیاسی به شمار می روند. برای شناخت درست شاخص های فساد سیاسی می توان آن را در نکات ذیل خلاصه نمود:
نظام اداری دستگاه بوروکراسی، رجال سیاسی ، گروهها و احزاب سیاسی و دستگاه قضایی.

الف) نظام اداری و دستگاه بوروکراسی :

نظام اداری حوزه اجرای سیاست های دولت ، جایگاهی است که قدرت سیاسی از آنجا به طور ملموس در جامعه جاری می شود. به عبارت دیگر، نظام اداری رابط بین مردم ، توده ها و جامعه مدنی با دولت و حکومت است. برای شناختن نظام اداری سالم یا فاسد باید ابتدا نظام اداری سالم را شناخت. دستگاه بوروکراسی سالم دستگاهی است که کارکنان آن وظایف خود را در قبال شهروندان به نحو شایسته و در ازای حقوقی معین انجام می دهند. هر جریانی که در این روند خلل ایجاد کند فساد به شمار می آید. به طور مثال اگر کارکنان دولت نه در قبال حقوق دریافتی از دولت بلکه در مقابل وجوه دریافتی از مردم ، وظایف خود را انجام دهند از آن به فساد اداری و در نهایت به فساد سیاسی تعبیر می شود.

وجود فساد اداری در یک جامعه نشانگر درونی نشدن فرهنگ سیاسی اصیل در آن جامعه است چرا که فرهنگ سیاسی توزیع خاصی از ارزشها ، احساسات ، اطلاعات و مهارتهای سیاسی است که بر رفتار شهروندان و رهبران در سراسر نظام سیاسی تاثیر می گذارد. بنابراین فساد اداری می تواند سبب بی ثباتی نظام سیاسی شود. در کشور ما یکی از عمده ترین مظاهر فساد که همچون موریانه درخت تناور جامعه مان را می خورد و استقرار وآرامش را از زندگی مردم ما ربوده است همانا فساد در دستگاه بوروکراسی است. امروزه در اکثر ارگان های دولتی به ویژه دستگاههای امور مالی، پولیس، اصلاحات اداری، ارگان های محلی و ادارات مربوط به مؤسسات مبارزه با مواد مخدر وامثال آنها فساد بیداد می کند و حتی در مؤسسات مقننه دولت نیز فساد راه یافته است و رشوتهای کلان، خویش خواریهای سیاه، سفارشهای نا میمون و چشم پوشی از جنایات و جرایم نا بخشودنی همه توسط همین دستگاه بوروکراسی ونظام اداری صورت می گیرد. هم اکنون رهبری اتاقهای تجارت، نمایندگی های بازرگانی در بیرون کشور، سازمانهای مبارزه با مواد مخدر، کمشنری های مهم در ادارات کارگزار وتصمیم ساز در دست مشتی افراد استفاده جو قرار دارد. حتی در اداراتی که باید از آن دین پخش شود و قانونگریزان وخائنان از آنجا رهنمایی حاصل کنند و یا مجازات شوند خود به مراکز فساد اداری ومیدان استفاده جویی های شخصی مبدل شده اند.
ب) رجال سیاسی :

از دو طریق می توان فساد را در وجود رجال سیاسی ردیابی کرد؛ اول اینکه رجال سیاسی از مقام و موقعیتی که در اختیار دارند سوء استفاده نموده و فراجایگاهی عمل می کنند و دوم آنکه مقام و موقعیت خود را محملی برای کسب ثروت اندوزی خویش و اطرافیانشان قرار می دهند. در کشور ما رجال سیاسی از هردو نقطه نظر غرق فساد سیاسی اند. هم از مقام وموقعیت خود استفاده سوء می کنند و هم تباریان و هم حزبیان خود شان را بدون آن که قاعده شایسته سالاری را در نظر بگیرند در موقعیت های مهم جا به جا می سازند و دست آنها را برای هر نوع نهب وغصب باز می گذارند واز سوی دیگر از طریق نفرات خود شان به جمع آوری زر و ثروت می پردازند. امروزه اعضای بلند پایه دولتی و نمایندگان ملت به غصب های کلان، خیانت های ملی، فروش مواد مخدر، وابستگی به کشورهای خارجی، اختطافها و جز آن متهم اند وشماری از نمونه های فساد شان به سطح رسانه ها به طور نمایان وبی پرده اعلان گردید.

ج) گروهها و احزاب سیاسی:

گروههای سیاسی در واقع بخش جمعی جامعه بوده و قسمتی از قدرت اجتماعی را نمایندگی و هدایت می کنند. راه یافتن فساد در گروهها و احزاب سیاسی زمانی است که آنها خارج از چارچوب قانون عمل کرده و بیشتر از سهم خود طلب کنند و در تامین منابع مالی درگیر فساد اقتصادی شوند. گروهها واحزاب سیاسی در کشور، قوماندانها و گروهکهای مسلح معینی را رهبری می کنند وهریک به نحوی بر دستگاه دولت اعمال نفوذ می نمایند و حکومت را مجبور به عقب نشینی و تسلیمی به خواستهای خویش می گردانند. این گروهها در اغلب اوقات با جهات خارجی آمد وشد دارند واز همان طریق امکانات به دست میاورند. همه ائتلافهای سیاسی و تصامیم کلان توسط احزاب وجریان های سیاسی صورت می گیرد، هر رجل سیاسی که از اریکه قدرت به زیر کشیده می شود بعد می بینی که جریان سیاسی ای را تشکیل داد وشروع کرد به سرو صدا ایجاد کردن و اخ وتف افگندن به سوی بقیه رفیقهایی که چند روز قبل با هم همسنگر بودند و بر دیگر جریانها خورده گیری می کردند و به مزدوری و وابستگی متهم شان می نمودند. هر جریان سیاسی گروهی از افراد را دارند که برای تقویت موقعیت خویش آنها را در رده های تصمیم گیری دولتی جابه جا می کنند و بالآخره توسط آنها مشکلات کلانی را برای دستگاه سیاسی وحکومت داری ایجاد می کنند وهم از همین طریق به تقویت موقعیت خویش اقدام می کنند. غالبا کشور های ذی نفع خارجی، از طریق همین گروههای سیاسی مداخلات خود را آغاز می نمایند و مانع پیشرفت در زمینه های مختلف زندگی سیاسی و اقتصادی می گردند.
ت) دستگاه قضایی : نبود امنیت قضایی و فقدان عدالت و برابری در دستگاه قضایی در یک نظام سیاسی دلیل واضحی بر وجود فساد در دستگاه قضایی است. زمانی که شهروندان یک جامعه در مراجعه به دستگاه قضایی مطمئن نباشند که از موقعیت مساوی با سایرین در گرفتن حقوقشان برخوردار هستند ، دستگاه قضایی آلوده به فساد است. دامن دستگاه قضایی ما در هیچ سطحی از فساد پاک نیست، امروزه کمترین حق در اثر آلوده بودن دستگاه قضایی به صاحبش مسترد نمی گردد. فساد قضایی سبب گردیده که دوسیه های حقوقی که بایستی در ظرف یک ماه یا دو ماه فیصله شود و حق به صاحبش باز گردانیده شود سالهای سال می گذرد ولی آن دوسیه به نقطه پایان نمی رسد. در بسا از موارد پرونده های حقوقی حتی سیاسی وجزایی وجرمی در میان چند ارگان قضایی گم می گردد وبعد از چندگاهی می شنویم که آن جنایتکار سر از جایی بر آورد که هرگز به آنجا نباید می رسید. هر اندازه جرم سنگین ونا بخشیدنی باشد در برابر پرداخت پول می تواند که جرمش را تخفیف بخشد ویا حتی خود را مبرا از جرم ثابت کند و از دولت بخواهد که برایش اعاده حیثیت نماید. در این کشور تعدادی از جنایتکاران و فساد پیشه گان بعد از ارتکاب جرم به خیلی آسانی می توانند خود شان را به کشور های غربی رسانده خویشتن خویش را در پشت غول دیموکراسی سیاسی مخفی نمایند. خلاصه این که این گونه فساد ها در دستگاه سیاسی وقضایی و جریانها و بوروکراسی خیمه یأس را بر سر تمام ملت گسرانده است و امید بهروزی و نجات از آن را از قلبها ربوده است.

Posted: 20 Nov 2012 08:26 PM PST

Posted: 09 Nov 2012 08:03 PM PST

خداوند خلائق را (انسانها و جنها) را براى هدف بزرگ عبادت آفريده است تا اينكه او را يگانه دانسته و فقط او را بپرستند.
(و ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون) (من پريها و انسانها را جز{ – ذاريات: 56} براى پرستش خود نيافريده‏ام.)

خداوند انسانها را آفريده است و هر يكى را با ويژگى‏هاى خاصى از ديگرى جدا كرده است، توان و تحمل و نيروى مرد با زن متفاوت است؛ بنابراين وظيفه هر يك مناسب با فطرت و طبيعت اوست و خداوند بر حسب علم و درايت خويش هر يك از زن و مرد را وظيفه‏اى مناسب حال او داده است: (الا يعلم من خلق و هو اللطيف الخبير) (مگر كسى كه مى‏آفريند{ – ملك:  14} نمى‏داند، و حال اينكه او دقيق و باريك بين و بس آگاه است؟!)

وظيفه مرد بدست آوردن روزى و تلاش براى امرار معاش و تهيه مخارج خانواده و همسر است.

و اين كارى است كه زن بخوبى از عهده آن بر نمى‏آيد و وظيفه زن اين است كه در داخل خانه با خدمت و رفتار خويش اسباب با آرامش را براى شوهر برگشته از كار و زحمت، خويش فراهم نمايد.

خداوند متعال فرموده است:
(و من آياته ان خلق لك من انفسكم ازوجا لتسكنوا اليها و جعل بينكم مودة و رحمة إن فى ذلك لآيت لقوم يعلمون)
{روم: 21} و يكى از نشانه‏هاى قدرت خدا اين است كه از جنس خودتان همسرانى براى شما آفريد تا در كنار آنان بياراميد و در ميان شما و ايشان مهر و محبت انداخت،مسلما در اين نشانه‏ها دلائلى است براى افرادى كه مى‏انديشند.

يكى از وظايف زن به دنيا آوردن فرزند است و بايد فرزندانش را به خوبى تربيت كند زيرا مرد بيشتر بيرون از خانه به سر مى‏برد.
ب

عضى از كارها هستند كه مرد به خوبى نمى‏تواند از عهده آنها برآيد مانند شستشو و آشپزى و نيز كارهايى كه انجام دادن آن براى مرد امكان‏پذير نيست. مانند بچه دار شدن و شير دادن به بچه. در يك مثال ساده زن و شوهر را مى‏توان به شب و روز تشبيه داد است كه هر يك جاى خود را دارد و هر كدام نقش و وظيفه خودش را انجام مى‏دهد، روز براى كار و تلاش و فعاليت و روشنايى و تهيه مخارج زندگى است، اما شب براى آرامش و خواب و استراحت است. پس شوهر به روز تشبيه داده شد و زن به شب. بنابراين مرد و زن هر يك نقشى جداگانه در زندگى دارد و هيچ يك نبايد تلاش كند كه به جاى ديگرى فعاليت نمايد و اگر زن بخواهد نقش مرد را در زندگى بازى كند نتيجه برعكس خواهد شد و پيامدهاى منفى براى فرزندان و خودشان و جامعه خواهد داشت. همانطور كه براى مرد نيز ممكن نيست مشاغل زن را به عهده گيرد.

زيرا در آنصورت مرد و زن برعكس فطرت خود حركت كرده‏اند و{نگاه كنيد به كتاب المرأة فى الاسلام از شيخ فيصل مولوىP} خداوند فرموده است:
(فطرة اللّه الذى فطر الناس عليها، لا تبديل لخلق اللّه ذلك الدين القيم و لكن اكثر الناس لا يعلمون)
{روم: 30} (اين سرشتى است كه خداوند مردمان را بر آن سرشته است. نبايد سرشت خدا را تغيير داد، اين است دين و آئين محكم و استوار، وليكن اكثر مردم نمى‏دانند.)

_________________________________

از کتاب اسلام و بزرگداشت زن
مؤلف: محمد جميل زينو
مترجم:محمّدگل گمشادزهى‏

Eslahonline

استاد ضياء احمد فاضلی

از نظر دانشمندان اسلام، شارع حكيم هر جا كه ما رابه نماز امر كرده، نماز كامل وبا خشوع را از ما خواسته است؛ نه نماز سرسرى وغافلانه را.

امر به «اقامه» نماز در دهها آيه، مثل: «اقم الصلاه …. اقيموا الصلاه …» وعبارات: «اقاموا الصلاه….. ليقيموا الصلاه …. مقيمين الصلاه…» ومشابهات آن، در ده ها آيه ديگر، همگى به معنى نماز كامل است، نمازى كه با اخلاص كامل وحضور قلب، با تفكر وتأمل بر افعال ومعارف آن، وبا شرايط وآداب آن، ادا شود. وفضايل، بركات وتأثيراتى كه بر نماز ذكر شده، متعلق به همين گونه نمازى است؛ نه به هر نمازي.
به كسانى كه تمام توان شان را در اداى هر چه بهتر نماز ها به كار مى بندند واهل نماز كاملند، مژده رستگارى ودرجات عالى داده شده، وغافلانى كه نماز را حيف وميل مى كنند، هشدار عذاب وسيه روزى داده شده است.

به راستي، اين امر آنچنان نزد خداوند مهم است كه سرنوشت انسان در آخرت را از روى آن تعيين مى كند، چنانچه پيامبر عليه السلام مى فرمايند:

«اولين عملى كه از بنده در روز آخرت مورد باز پرس قرار مى گيرد نماز است،اگر نيكو بود، بنده كامياب ورستگار است، واگر ناقص بود، زيانكار وبدبخت» (طبرانى).
ومى فرمايند: «خداوند به نماز مردى كه ميان ركوع وسجده پشتش را راست نكند، نگاه نمى كند».

ومى فرمايند: «بدترين دزد، كسى است كه از نمازش دزدى مى كند».
اصحاب پرسيدند: چگونه از نمازش دزدى مى كند؟ فرمودند: «ركوع وسجده اش را تمام نمى كند»

وچون از ايشان در باره نگاههاى نماز گزار به راست وچپ پرسيده شد،فرمودند: «اين دزدى و اختلاسى است كه شيطان از نماز بنده انجام مى دهد».

ومى فرمايند: «بنده از نمازش فارغ مى شود در حالى كه آنچه براى او از نمازش نوشته مى شود، نصف، يا يك سوم، ويا يك چهارم … وتا يك دهم است» (به همان اندازه كه دراّن حضور قلب واخلاص داشته است). وحتى گاهى شيطان تمام نماز او را اختلاس مى كند وچيزى براى او باقى نمى ماند، چنانچه مى فرمايند: «بسيارند نماز گزارانى كه بهره يى از نماز، جز خستگى وماندگى ندارند».

غافلانه وسرسرى نماز خواندن آنچنان در حق اين امت خطرناك است كه مشاهده آن، شخصيتى مانند حضرت انس (رض)-خدمتگار رسول خدا- را به گريه مى اندازد، چنانچه امام ابن شهاب زهري- طبق روايت امام بخاري- مى گويد:

«در شهر دمشق به محضر حضرت انس (رض) شرفياب شدم، ديدم كه ايشان گريه مى كنند، وچون سبب گريه شان را پرسيدم، فرمود: من از آنچه از زمان رسول خدا به ياد دارم، الآن چيزى نمى بينم، جز نماز، واين نماز هم الآن ضايع شده است (مردم آن را سرسرى وبى روح مى خوانند)».

بلى خواننده گرامى: اين شكايت حضرت انس (رض) از نماز خيلى ها ، متعلق به زمان تابعين است. وبه يقين نماز آنها از نماز ما خيلى بهتر بوده است، پس چه فكر مى كنيد، نماز اكثر مردم غافل زمان ما چقدر گريه آور خواهد بود؟ وآيا براى آن نبايد خون گريست؟

براستى، چنين نماز هاى بيش از اينكه دستگيره نجات باشد، وسيله عذاب خواهد بود، چنانچه پيامبر عليه السلام مى فرمايند: «كسى كه به نماز ايستد در حالى كه وضويش را كامل نساخته، و از وقتش آن را تاخير، و ركوع، سجده ونشانه هاى آن را سرقت نمايد، اين نماز در حالى كه سياه وتاريك است، از او بر داشته شده واز موى سرش تجاوز نمى كند، ومى گويد: خداوند ترا ضايع كند كه مرا ضايع كردى .. خداوند ترا ضايع كند كه مرا ضايع كردى!».

در حالى كه اگربه آن ارزش مى داد وبخوبى ادا مى كرد، مايه سرفرازى و رستگارى او مى گرديد، چنانچه در مطلع همين حديث يادشده، مى فرمايند:

«مسلمانى كه با شستن تمام اعضاى لازم، وضويش را كامل كند، سپس در وقت مناسب آن، به ادايش قيام كند وفقط به خاطر خدا آن را بجا آورد، واز وقتش به تأخير نيندازد، واز ركوع، سجده ونشانه هاى آن چيزى كم نكند، نمازش در حالى كه سفيد ودرخشان است، بسوى خداى عزوجل بالا برده شده، و از نورآن ميان مشرق ومغرب روشن مى شود، تا به خداوند رحمن ميرسد».

حسن بصرى رحمه الله مى گويد: «هر نمازى كه دل در آن حاضر نباشد به عقوبت وكيفر نزديكتر است ،تا به پاداش».

خواننده عزيزم! آنچه در بالا از احاديث براى شما نوشتم، ساده از كنارش نگذريد، اين ها شوخى نيست. آن ها را جدى بگيريد، به آن ها دقت كنيد، خود را به آن ها بسنجيد، اگر نماز شما از آن اشكالات خالى بود، خدا را شكر نمائيد كه يك چنين توفيق عظيمى را نصيب شما گردانيده است. ورنه، بر محروميت وغفلت خود افسوس بخوريد، وبر حال تان بگرييد، خود انصاف كنيد،مثلاً اگر كارگر شما بابى پروايى تمام، چند بارى بيل را اين سو وآنسو كند، وبى هيچ نتيجه، روز را به پايان رساند، آيا از او راضى مى شويد؟ وحاضريد كه به او معاش يك كار گر صادق و ورزيده را بدهيد؟

ويافرضاً شما كه مصالح ساختمانى، ونقشه زيبا وزمين را در دسترس مستأجرتان قرار داده ايد، روز تحويل گيرى مشاهده مى كنيد كه او از طول وعرض نقشه شما زده وبناى نا موزون و درهم و برهمى ساخته وبيشتر كه دقت مى كنيد، مى بينيد كه او به عوض سنگ، اساس ساختمان را بر لخته هاى نمك ويخ گذاشته است، انصاف كرده بگوئيد: شمابا او چه مى كنيد: آيا فرياد نمى زنيد كه اين همه مصالح ساختماني، وقت وسرمايه ام را تو تلف كردي، كَى به اين سادگى از دست من رها خواهى شد؟

بلي، برادر وخواهر! نمازيكه در اّن بجاى اخلاص رياء؛ وبجاى حضور قلب غفلت؛ وبجاى ادب ووقار، سبكى وبازى با جان ولباس، وبه جاى تفكر وتدبر در قرائت، سرعت ومسابقه باشد، مانند بناء سست وسطحى يى است كه بر تَه پايه هاى از يخ ونمك بناء شده باشد.

نمازى كه به سرعت وعجله خوانده شود واز طول وعرض وعمقش كاسته شود ويا به نماز منافق بماند، چنانچه پيامبر اسلام فرمودند:
«اين نماز منافق است كه منتظر غروب آفتاب مى نشيند، همين كه خورشيد ميان دو شاخ شيطان (نزديك غروب) قرار گرفت، مى پرد وچهار نول مى زند وخدا را جز اندكى ياد نمى كند»

آيانه اينست كه چنين نمازى به همان ساختمان سُست بنياد، نا موزون وزشت ميماند؟. شما چه فكر مى كنيد، آيا چنين ساختمانى بزودى بر سر اين باشنده نادانش كه انتظار يك ساختمان مستحكم را از آن دارد، فرونخواهد ريخت وهلاكش نخواهد ساخت؟ اينچنين است حال نماز خوانى كه با نماز چنين عمل مى كند.
راستي،خواننده عزيز!شما چطور؟ نكند-خداى نخواسته- نماز شما نيزچنين باشد. پس اگر چنين است،  برخود رحم كنيد، وساختمان زيباى نماز، كه خداوند نقشه ومواد وامور لازم آن را به شما داده است، تهداب آن را بر نمك ويخ نگذاريد (آنرابارياءوسمعه آلوده نسازيد).

شكل آن را كج، كوتاه وزشت نسازيد، از قد وبر آن نزنيد محتويات درون آن را خام نسازيد. فرصت زندگى را بيهوده تلف نكنيد تا در روز محاسبه از رستگاران شويد، نه از تبهكاران، چنانچه پيامبر عليه السلام فرمودند:

«روز قيامت اولين محاسبه بنده از نماز است. اگر نيكو بود كامياب ورستگار است واگر ناقص بود خساره مند وتبهكار» .

يادتان باشد از آنجا كه نماز سر چشمه ايمان، فضيلت وهرگونه خير و بركت است، شيطان كه دشمن ديرينه شما است از هيچ چيزي، به اندازه نماز خواندن شما ناراحت نمى شود، واز هيچ تلاش وكوششى در جلوگيرى تان از نماز- ويا اقلابى محتوا وبى روح ساختن آن- كوتاهى نمى كند. در جريان نماز، نمى گذارد كه به ياد خدا باشيد، وسوسه ها ايجاد مى كند، شما را به چيزهاى موهوم وخيالى كه در بيرون نماز كمتر به آن مى پردازيد، مشغول وسرگرم مى سازد، هر چيز فراموش شده را به ياد تان مى دهد. سر انجام حاصل اين وسوسه ها اگر خداى نخواسته شما با آنها مقابله نكرده وبى اعتنا باشيد، اينست كه شما از نماز احساس دلتنگى مى كنيد، وآن چنان سرعت مى گيريد كه گويى كاروان حركت كرده وشما در بيابان پر خوف تنها مانده ايد، اين در حالى است كه شما هر كار ديگر زندگى تان را به آرامى و دقت انجام مى دهيد: نان خوردن، راه رفتن، كاركردن، صحبت كردن، تفريح وهر كار ديگر تان را.

اما همين كه نوبت به نماز رسيد، ديگر شما عوض مى شود ونماز كه بايد براى شما آرامش وسرور معنوى ايجاد كند، از بس كه عجله مى كنيد دچار اضطراب وخستگى مى شويد. ركوع وسجده اش نا تمام ، حركت وقرائت، وتكبير وتسبيحش، شتابانه وبهم ريخته است، اين در حالى است كه همه ميدانيم كه در حضور خداوند بايد چگونه احساس وحالتى داشته باشيم، وچگونه با وقار و متواضعانه بايستيم، وچه گونه اداى تعظيم واحترام كنيم.

najm.af

فضائل ده روز اول ماه ذوالحجه و مسایل قربانی

Posted: 16 Oct 2012 08:30 PM PDT

خدواند متعال براى بنده گان مومن وصالح خويش درطول سال روزها وايامى را مشخص ساخته که  عمل کردن به اعمال صالحه طى  آن از اجروثواب بيشترى نسببه سايرروزهاى سال برخورداراست و يكي از اين مواسم خیر  ده روز اول ماه  ذو الحجه است .
در فضيلت و بزرگي اين دهه مبارك  دلايلى  بسياري از قرآن و سنت وارد شده است:
1-الله سبحانه و تعالي مي فرمايد:
{والفجر وليال عشر} [الفجر/2-1]
(قسم به سپيده دم و قسم به شب هاي دهگانه)
ابن كثير رحمه الله در تفسير خود مي گويد: منظور از اين ده شب ده روز اول ذي الحجه است همانطور كه ابن عباس رضي الله عنهما و ابن زبير ـ رضی الله عنهما ـ و مجاهد و ديگران گفته اند. (رواه البخاري)
2-و همچنين از ابن عباس رضي الله عنهما روايت است كه فرمود: رسول الله ـ صلي الله عليه و آله وسلم ـ فرمود: «هيچ ايامي نيست كه نزد الله سبحانه و تعالي عمل صالح محبوبتر از اين ايام باشد» گفتند: و نه حتي جهاد در راه الله؟ فرمود: «ونه جهاد در راه الله مگر شخصي كه با جان و مال خود خارج شود و هيچ كدامشان را برنگرداند».
3- و الله سبحانه و تعالي مي فرمايد:
{ويذكروا اسم الله في أيام معلومات} [الحج/28]
(ونام الله را ياد كنند در روزهاي مشخص)
ابن عباس رضي الله عنهما در تفسير  اين آيت مي فرمايد: يعني روزهاي دهگانه ذي الحجه )تفسير ابن كثير(
4- و از ابن عمر رضي الله عنهما روايت است كه رسول الله ـ صلي الله عليه و سلم ـ فرمودند: «هيچ ايامي نيست كه عمل صالح در آن محبوبتر از اين ايام دهگانه باشد؛ پس در آنها بسيار تهليل (لا اله الا الله) و تكبير (الله اكبر) و تحميد (الحمدلله) بگوييد» (رواه احمد)
5-سعيد بن جبير رحمه الله (راوي حديث دوم از ابن عباس) وقتي كه دهه ذي الحجه داخل مي شد تا جايي در عبادت تلاش مي كرد كه توانش به پايان مي رسيد. (رواه الدارمي)
6-و همچنين ابن حجر عسقلاني در فتح الباري (شرح صحيح بخاري) مي فرمايد: و آنچه در فضيلت و برتري ايام ذي الحجه نمايان است جمع شدن تمام عبادات در اين مناسبت است، يعني: نماز و روزه و صدقه و حج، و در هيچ مناسبت ديگري چنين نيست.

آنچه  انجام دادن آن در اين دهه مستحب است:
1-نماز: در اين ايام زود رفتن براي انجام فرائض در مسجد و بسيار انجام دادن نوافل مستحب است زيرا اين اعمال از بهترين  اعمال است.
2-روزه: از هنيده بن خالد ـ رضی الله عنه ـ از همسرش رضي الله عنها از برخي از همسران رسول الله ـ صلي الله عليه و سلم ـ روايت مي كند كه «رسول الله ـ صلي الله عليه و سلم ـ نهم ذي الحجه و روز عاشورا و سه روز از هر ماه را روزه مي گرفت». (رواه الامام أحمد و أبوداود و النسائي)
امام نووي رحمه الله درباره روزه ايام ده گانه مي فرمايد: روزه آن جداً مستحب است.
3-تكبير و تهليل و تحميد: به دليل آنچه در حديث ابن عمر رضي الله عنهما كه گذشت وارد شده است: «پس در اين روزها (روزهاي دهگانه) بسيار تهليل و تكبير و تحميد بگوييد».
و امام بخاري رحمه الله مي فرمايد: «ابن عمر و ابوهريره رضي الله عنهما در روزهاي دهگانه وارد بازار مي شدند و تكبير مي گفتند و مردم به تكبير آنها تكبير مي گفتند» و همچنين امام بخاري مي فرمايد: «  عمر بن الخطاب ـ رضی الله عنه ـ در قبه اش در منا ، تكبير مي گفت و اهل مسجد تكبير او را مي شنيدند و تكبير مي گفتند و مردم در بازار به تكبير آنها تكبير مي گفتند چنانكه منا بر اثر تكبير آنها به لرزه مي افتاد».
و عادت ابن عمر اين بود كه در اين ايام در منا و قبل از نمازها و در رختخوابش و در خيمه اش و در مجلسش و در حال راه رفتنش تكبير مي گفت و مستحب اين است كه تكبير به صداي بلند باشد به دليل فعل عمربن الخطاب و ابن عمر و ابي هريره رضي الله عنهما.
شايسته است ما مسلمانان اين سنت فراموش شده را كه متاسفانه حتي در بين اهل صلاح و خير به فراموشي سپرده شده است به مانند آنچه در ميان سلف صالحمان بود زنده كنيم.
طريقه  تكبير گفتن:
الف) الله اكبر، الله اكبر، الله اكبر كبيرا
ب) الله اكبر، الله اكبر، لا اله الا الله، و الله اكبر، الله اكبر، و لله الحمد.
ج) الله اكبر، الله اكبر، الله اكبر، لا اله الا الله، و الله اكبر، الله اكبر، الله اكبر، و لله الحمد.
4-روزه روز عرفه: روزه عرفه به دليل آنچه از رسول الله ـ صلي الله عليه و سلم ـ در مورد روزه عرفه به ثبوت رسيده است مستحب است. رسول الله ـ صلي الله عليه و سلم ـ مي فرمايد:
«(ثواب) آن را نزد الله اينگونه احتساب مي كنم كه كفاره گناهان سال قبل و سال بعدش باشد». (رواه مسلم)
اما هر كس كه خود در صحراي عرفه حاضر باشد (يعني خود حاجي باشد) روزه برايش مستحب نيست زيرا رسول الله ـ صلي الله عليه و سلم ـ در حالي كه روزه نبود در عرفه وقوف نمود.
5-فضيلت روز قرباني (نحر): بسياري از مسلمانان از عظمت و بزرگي اين روز غفلت مي ورزند حال آنكه برخي از علما بر اين نظر هستند كه اين روز مطلقا بهترين روز سال است حتي بهتر از روز عرفه. ابن قيم رحمه الله مي فرمايد: (بهترين روزها نزد خداوند روز نحر است كه همان روز حج اكبر است). چنانكه در سنن ابي داود از رسول الله ـ صلي الله عليه و سلم ـ روايت است كه فرمود: «بزرگترين ايام نزد الله سبحانه و تعالي روز نحر است و پس از آن روز قَرّ» و روز قر يعني روز استقرار در منا كه روز 11 ذي الحجه است .
چگونه به استقبال اين مواسم خير برويم؟
1- شايسته است انسان مسلمان با توبه نصوح و صادقانه و برگشتن از گناهان و ترك آنها به استقبال اين مواسم خير برود زيرا اين گناهان است كه انسان را از فضل پروردگار محروم مي سازد.
2- و هنچنين بايد با عزم صادق و جدي براي اغتنام اين فرصتها از اين مواسم مبارك استقبال كنيم و هر كه با خداوند صدق ورزد، خداوند نيز او را تصديق خواهد كرد:
{والذين جاهدوا فينا لنهدينهم سبلنا وإن الله لمع المحسنين} [العنكبوت/69]
(و كساني كه در راه ما جهاد كردند، قطعا آنها را به راه هاي خويش هدايت خواهيم كرد)
پس تا فرصت هست بايد از آن استفاده ببريم. خداوند ما را بر قدرداني اين موسم وساير موسم هاى خيروبرکت  موفق بدارد.
برخي از احكام قرباني:
اصل در قرباني آن است كه براي زنده ها مشروع است چنانكه رسول الله ـ صلي الله عليه و سلم ـ و اصحابش براي خود و خانواده شان قرباني مي كردند اما اينكه برخي از مردم گمان مي كنند قرباني تنها براي مرده گان است، صحيح نيست و اصل و اساسي ندارد.

اما قرباني براي اموات سه حالت دارد:
1-به همراه زنده گان براي آنها نيز قرباني شود؛ مانند اينكه فرد براي خود و خانواده اش قرباني كند و قصدش زنده گان و اموات باشد (خويشاوندانش كه فوت نموده اند) و دليل اين قول قرباني كردن رسول الله ـ صلي الله عليه و سلم ـ براي خود و خانواده اش است در حالي كه برخي از خانواده او فوت كرده بودند.
2-اينكه فرد بر اساس وصيت متوفي برايش قرباني كند.
3-اينكه فرد به عنوان صدقه براي اموات بطور مستقل قرباني كند: و اين جايز است و فقهاي حنبلي تقرير نموده اند كه ثواب آن به متوفي مي رسد (با قياس بر صدقه) اما آنچه مشخص است اين نوع قرباني سنت و مستحب نيست به دليل آنكه رسول الله ـ صلي الله عليه و سلم ـ براي هيچكدام از درگذشتگانش به طور خصوصي قرباني ننموده است. نه براي حمزه سيد الشهداء ـ رضی الله عنه ـ و نه براي فرزندانش كه قبل از او وفات كردند و نه براي همسرش ام المومنين خديجه رضي الله عنها كه از محبوب ترين همسرانش بود. و از هيچكدام از اصحاب پيامبر رضي الله عنهم اجمعين روايت نشده كه براي يكي از بستگان متوفي خود بطور خصوصي قرباني كرده باشند. همچنين كاري كه برخي از مردم انجام مي دهند و سال اول وفات ميت برايش قرباني مي كنند و اعتقاد دارند كه در اين قرباني نبايد هيچ كس را شريك نمود، صحيح نيست. شايد اگر آنها مي دانستند مي توان از طرف خود و خانواده خود چه زنده گان و چه رفتگان قرباني نمود، چنين نمي كردند.
آنچه نبايد شخص قرباني كننده انجام دهد:
اگر شخصي نيت قرباني كرد و ماه ذي الحجه (چه با رويت هلال و چه با تكميل ماه ذي القعده) وارد شد؛ بر او حرام مي شود كه موي خود را كوتاه كند و يا چيزي از آن كم كند و يا ناخن خود را بگيرد و يا هر چيزي از پوست خود بگيرد تا اينكه قرباني را انجام دهد زيرا در حديث ام السلمه رضي الله عنها از رسول الله ـ صلي الله عليه و سلم ـ روايت شده كه ايشان فرمودند: «اگر ماه ذي الحجه وارد شد و يكي از شما خواست قرباني كند، مو و ناخن هايش را نگه دارد [كوتاه نكند]» [رواه أحمد و مسلم] و در لفظ ديگر حديث: «پس چيزي از مو و پوستش نگيرد تا قرباني كند» و اگر در وسط دهه ذي الحجه نيت قرباني كرد از زمان نيت اين كارها بر او ممنوع مي شود و اگر قبل از نيت مو و يا ناخن خود را كوتاه كرده بر او اشكالي نيست.
حكمت اين نهى:

از آنجا كه قرباني كننده در برخي از اعمال نسك يعني قرباني براي الله با حاجيان مشاركت كرده است در برخي از خصوصيتهاي احرام نيز با آنها شريك مي شود مانند ممنوع بودن گرفتن مو و ناخن و … اما خانواده او مي توانند اين كارها را انجام دهند.
و اين حكم خاص قرباني كننده است اما اين حكم به خانواده او و كساني كه او از طرف آنها قرباني مي كند تعلق نمي گيرد زيرا رسول الله ـ صلي الله عليه و سلم ـ مي فرمايد:
«هر كدام از شما كه خواست قرباني كند …» و همچنين از او روايت شده كه از طرف اهل بيتش قرباني مي كرد اما روايت نشده به آنان دستور امساك از اين موارد را داده باشد.
اما اگر شخصي كه نيت قرباني دارد چيزي از مو يا ناخن و يا پوستش گرفت گناهكار است و بايد به سوي الله توبه نمايد و ديگر تكرار نكند و كفاره اي بر او نيست و هيچ امري بر او تعلق نمي گيرد. و اگر از روي فراموشي يا جهل يا بدون قصد اين امور از او صورت گرفت گناهي بر او نيست. اما اگر مجبور شد به علتي اين امور را انجام دهد گناهي بر او نيست مثلا اگر ناخنش شكست و راهي جز كوتاه كردن آن نبود يا براي مداواي زحم موجود در سر مجبور به تراشيدن سر شد، و اينگونه موارد…
وصلی الله علی سیدنا ونبینا محمد وعلی آله وصحبه اجمعین
با تصرف از سايت کتابخانه عقيده مربوط اهل سنت ايران

منبع: اصلاح آنلاین

اشتباهات بعضی از روزه داران و توصیه هایی به آنها

Posted: 04 Aug 2012 08:13 PM PDT

حوادث تاريخي در هفته سوم رمضان

Posted: 03 Aug 2012 07:30 PM PDT

17رمضان
•    غزوه بدر کبرى:
در 17 رمضان 2هـ برابر با 13 مارچ 623م غزوه بدر میان مسلمین به قوماندانی رسول الله- صلى الله علیه وسلم- و مشرکین رخ داد و این اولین پیروزی حق بر علیه باطل بود که به غزوه فرقان معروف شد.
•    وفات حضرت رقیه رضی الله عنها:
در 17 رمضان 2هـ برابر با 13 مارچ 623م حضرت رقیه دختر پیامیر صلى الله علیه وسلم وفات نمود.
•    شهادت حضرت علی بن أبی طالب رضى الله عنه:
در 17 رمضان 40هـ برابر با 24 جنوري 660م: حضرت علی بن أبی طالب رض چهارمین خلیفه راشد وفات نمود.
او زود مسلمان شد و در غزوات زیادی با رسول خدا شرکت نمود و با دختر پیامبر بنام حضرت فاطمه رضی الله عنها ازدواج نمود. او به شجاعت و فصاحت و بلاغت مشهور است و در حالی که 58 سال داشت بدست یکی از خوارج بنام عبدالرحمن بن ملجم حمیری به شهادت رسید.
•    پیروزی بر دولت بیزانس در جنگ عموري:
در 17 رمضان 223هـ برابر با 12اگست 838 م پیروزی مسلمانان بر دولت بیزانس در جنگ عموریه به رهبری خلیفه معتصم عباسی به تحقق پیوست. او به منظور نجات جان مسلمانانی که از آنجا از او کمک خواسته بودند نیروی بزرگی را برای جنګ با دولت بیزانس فرستاد.
•    وفات حضرت عائشه رضی الله عنها:
در شب سه شنبه 17 رمضان 85هـ برابر با 12جولاى 678م حضرت عائشة همسر رسول الله صلى الله علیه وسلم دار فانی را وداع گفت. او دختر أبوبکر صدیق رضی الله عنه بود که در بقیع دفن شد.
•    وفات حجاج بن یوسف ثقفی:
در 17 و گفته شده در 21 رمضان سال95هـ برابر با جون 714م حجاج بن یوسف ثقفی قبل از پایان مدت خلافت ولید بن عبدالملک در کمتر از یکسال وفات کرد. وفات او در عراق بود و 54 سال داشت.
•    برکناری بیبرس عن عرش مصر:
در17 رمضان سال 709هـ برابر با 17 فوریه 1310م، سلطان بیبرس از تخت مصر در حالی که از حکومت او یک و نيم سال می گذشت به زیر آمد.

آیا در روز رمضان استفاده از مسواک جائز است؟

Posted: 31 Jul 2012 08:26 PM PDT

5- استفاده از طلایی که آیات قرآن بر روی آن حک شده است:

گروهی از زنان طلاهایی می‌خرند که بعضی از آیات قرآن بر روی آنها حک شده است و برای خود و یا فرزندانشان از آن استفاده می‌کنند.

و در فتوای شیخ عبدالله بن حمید : آمده است که:

سوال: حکم نوشتن آیه الکرسی و کلمه الله و محمد ص بر روی طلایی که زنان و کودکان از آن استفاده می‌کنند، چیست؟ آیا بردن آن به داخل دستشویی جایز است؟

جواب: این کار اشتباه است، قرآن برای کارهای بیهوده‌ای مثل حک شدن بر روی طلا و ظرف و موارد دیگر نازل نشده است، بلکه خداوند قرآن را برای شفای بیماریهای معنوی و هدایت مردم و نصیحت مومنان نازل کرده‌اند. قرآن را برای نوشته شدن بر روی زیور آلات و لباسها نازل نشده است تا آن را به داخل دستشویی‌ها ببرند، در نتیجه این کار حرام است، و نباید صورت بگیرد. قرآن بسیار بزرگتر و منزه‌تر از آن است که برای این کارهای پست استفاده شود، بلکه خداوند قرآن را برای هدایت بشری، نازل نموده‌اند. خداوند تعالی می‌فرماید: ﴿وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ وَلاَ يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إَلاَّ خَسَاراً﴾. (الإسراء: 82).«و ما آیاتی از قرآن را فرو می‌فرستیم که مایه بهبودی [دلها از بیماریهای نادانی و گمراهی و پاکسازی درونها از کثافت هوس و آزمندی و تباهی] و رحمت مومنان به سبب در برداشتن ایمان و رهنمودهای پر خیر و برکت یزدان] است ولی بر ستمگران [کافر، به سبب ستیز نور حق و داشتن روح طغیان] جز زیان نمی‌افزاید». پس استفاده از قرآن به این شیوه حرام می‌باشد، و باید نوشته‌های قرآن را از روی طلا و چیزهای دیگر پاک کرد. زیرا باعث بی‌حرمتی به قرآن می‌شود، و وارد شدن با قرآن به داخل دستشویی و حمام، به هر شکلی حرام است. بلکه چنانکه علما گفته‌اند به خاطر احترام و تعظیم مقام قرآن باید از این کارها جلوگیری کرد، والله اعلم[59][59].

ولی اگر منظور زن از نوشتن قرآن جلوگیری از چشم زخم و حسد نسبت به خود و فرزندانش باشد ـ که در اکثر موارد این چنین است ـ دچار لغزش اعتقادی خطرناکی شده است. زیرا این کار حکم تعویذ نوشتن را پیدا می‌کند که پیامبر ص درباره آن فرموده‌اند: «من علَّق تمیمة فقد أشرک»[60][60].

«کسی که از تعویذ استفاده و آن را آویزان کند، شرک ورزیده است».

و در فتوای هیئت عالی افتاء چنین ذکر شده است: «استفاده از قرآن برای نوشتن تعویذ به گفته تمام علما حرام می‌باشد»[61][61].

بهترین راه برای محفوظ نگه داشتن کودکان از چشم زخم، گفتن تسبیحات روزانه و اوراد نقل شده [از پیامبر ص] و خواندن سوره‌های ناس و فلق است، که بر کودکان خوانده شود و این چیزی است که به اذن خداوند به کودکان نفع می‌رساند [نه استفاده از تعویذ].

6- کاشتن مو:

کاشتن مو برای زن حرام است، به دلیل حدیثی که از اسماء دختر ابوبکر م نقل شده است که گفته‌اند: «لعن رسول الله ص الواصلة والمستوصلة»[62][62]، «پیامبر ص زنی را که عمل مو کاشتن را انجام می‌دهد، و زنی را که این عمل بر روی او صورت می‌گیرد، لعنت کرده‌اند». در فتوای مفصل علامه شیخ محمد بن صالح بن عثیمین :: درباره مسائل متعددی که مربوط به کاشتن مو می‌شود، چنین ذکر شده است که: استفاده از کلاه گیس حرام است، و این کار زیر مجموعه مو کاشتن است. اگر چه مثل آن نیست ولی موی سر را برخلاف آنچه که هست نشان می‌دهد، به همین دلیل شبیه به مو کاشتن است. پیامبر ص زنی که عمل مو کاشتن را انجام می‌دهد، و زنی که این عمل بر روی او صورت می‌گیرد، لعنت کرده‌اند. ولی اگر سر زن اصلاً مو نداشته باشد و یا طاس باشد، برای پنهان کردن این عیب استفاده از کلاه گیس اشکالی ندارد. برای اینکه پنهان کردن نقص جایز است، و به این دلیل که «پیامبر ص به شخصی که در یکی از غزوات بینی‌اش قطع شده بود، اجازه دادند از بینی مصنوعی که از جنس طلا بود استفاده کند». پس این مسأله وجه گسترده‌تری پیدا می‌کند، و شامل مسائل خودآرایی و جراحی بینی و غیره می‌شود، پس کارهایی که برای پنهان کردن یک عیب انجام می‌شود، اشکالی ندارد مانند: انجام جراحی بینی برای کسی که انحراف بینی دارد، و از بین بردن خال سیاه. ولی کارهای غیر ضروری مانند: خالکوبی و ابرو برداشتن، حرام است. استفاده بدون دلیل شرعی از کلاه گیس، حتی اگر با اجازه و رضایت همسر باشد، حرام است، به این دلیل که در اموری که خداوند حرام کرده‌اند، هیچ رخصت و اجازه‌ای وجود ندارد[63][63].

فرق باز کردن مو از بغل:

یکی از بخشهای مهمی که به خودآرایی زن مربوط می‌شود، دانستن حکم فرق باز کردن مو از بغل که بعضی از زنها این کار را انجام می‌دهند می‌باشد.

از شیخ محمد به صالح بن عثیمین ::

درباره حکم فرق باز کردن موی سر برای زنان پرسیده شد؟

در جواب ایشان گفتند: در فرق باز کردن موی سر، مرسوم باز کردن فرق مو از وسط می‌باشد. موی سر در جهتهای مختلف جلو و عقب و چپ راست رشد دارد. فرق باز کردن از وسط نوع مشروع این عمل می‌باشد، ولی فرق باز کردن مو از بغل مشروعیت ندارد، و شاید نوعی تقلید از غیر مسلمانان باشد، و این عمل ممکن است شامل حکم حدیث پیامبر ص شود که فرموده‌اند: «صنفان من أهل النار لم أرهما بعد، قوم معهم سیاط کأذناب البقر یضربون بها الناس، ونساء کاسیات عاریات مائلات ممیلات رؤوسهن کاسنمة البخت المائلة لا یدخلن الجنة ولا یجدن ریحها»، «دو گروه از اهل جهنم هستند که هنوز آنها را ندیده‌ام، گروهی که شلاقهایی مانند دم گاو به همراه دارند و با آنها مردم را می‌زنند، و زنانی که پوشیده‌اند و [در عین حال] برهنه‌اند، و زنانی که به طرف مردها تمایل پیدا می‌کنند و مردها را به طرف خود جذب می‌کنند [موی] سر آنها مانند کوهان شتر، خمیده است، [این دو گروه] هرگز وارد بهشت نمی‌شوند، و بوی آنرا هرگز احساس نمی‌کنند»، پس برخی از علما در توضیح «المائلات الممیلات» گفته‌اند: آنها زنانی هستند که موهای خود را به بغل شانه می‌کنند، و موهای دیگران را نیز این چنین شانه می‌کنند. ولی نظر درست این است که منظور از «المائلات» زنانی هستند که از وظایف دینی که بر آنها واجب است و همچنین از حیا داشتن، منحرف شده‌اند و دیگران را نیز منحرف می‌کنند، و الله أعلم[64][64].

7- جمع کردن مو بر بالا سر (شینیون):

تعدادی از زنان تمام موی سر را بالای سرشان جمع می‌کنند، یا آن را تاب می‌دهند و پشت سرشان جمع می‌کنند.

در فتوای علامه شیخ محمد به صالح بن عثیمین برای:

سوال: جمع کردن مو بر بالای سر که «شینیون» نامیده می‌شود چه حکمی دارد؟

چنین آمده است:

ایشان: گفته‌اند: علماء این نظر را دارند که جمع کردن مو در پشت سر شامل حکم نهی و تعذیری می‌شود که در گفته پیامبر ص آمده است: «صنفان من أهل النار لم أرهما بعد»، «دو گروه از اهل جهنم هستند که هنوز آنها را ندیده‌ام»، و در این حدیث آمده است: «ونساء کاسیات عاریات مائلات ممیلات رؤوسهن کأسنمة البخت المائلة»، «و زنانی که پوشیده‌اند و [در عین حال] برهنه‌اند و زنانی که به طرف مردها تمایل پیدا می‌کنند و مردها را به طرف خود جذب می‌کنند [موی] سر آنها مانند کوهان شتر، خمیده است». بنابراین از جمع کردن مو بر روی سر نهی شده است، ولی ریختن موها بر روی گردن اشکالی ندارد، مگر زمانی که زن می‌خواهد به بازار برود که این حالت نوعی نشان دادن زیبایی می‌باشد، زیرا که موها مشخص می‌شود و باعث بروز فتنه می‌گردد، که این کار جایز نمی‌باشد[65][65].

8- سنجاق موهای تصویردار:

از جمله مواردی که برخی از زنان درباره آن سهل انگاری می‌کنند، خریدن سنجاق موهایی است که دارای تصاویر حیوانات می‌باشد، و این کار مخالفت با نصوص قطعی دینی است که نگهداری تصویر را حرام دانسته‌اند.

دکتر شیخ صالح فوزان ـ حفظه الله ـ گفته‌اند: «... استفاده از نوار و سنجاق مو و آلات موسیقی جایز نیست، به این دلیل که استفاده از تصویر در لباس و غیره حرام است مگر تصاویر قالی و فرش که به علت لگدمال شدن و فرسوده شدن، اشکالی ندارند، و وسایل بی بند و باری باید نابود شوند و نوار و سنجاق موی تصویردار نیز که تصاویر غیر اخلاقی بر روی آنها است، به این دلیل که ترویج بی‌بند و باری و تشویق به آن می‌باشد، باید نابود شوند»[66][66].

9- لنزهای رنگی:

برخی از زنان و دختران برای زیبایی از لنزهای رنگی استفاده می‌کنند، و بعضی از آنها رنگ لنزها را مطابق با رنگ لباسشان تغییر می‌دهند.

از دکتر شیخ صالح فوزان پرسیده شد که:

حکم استفاده از لنزهای رنگی با توجه به این که قیمت بسیار بالایی نیز دارند، به عنوان وسیله خودآرایی و پیروی از مد چیست؟

ایشان ـ حفظه الله ـ در جواب گفته‌اند: استفاده از لنز زمانی که به آن نیاز هست، مشکلی ندارد، ولی هنگامی که به آن نیازی نیست، استفاده نکردن از آن بهتر است. به ویژه زمانی که قیمت آن گران باشد که این کار اسراف و حرام می‌باشد. و از آنجا که رنگ چشم را بدون دلیل غیر واقعی نشان می‌دهد، نوعی فریبکاری می‌باشد[67][67].
10- خلخال:

بی‌تردید استفاده از خلخال برای زنها در هنگام خروج از خانه و در حضور نامحرمان، حرام است. خداوند تعالی می‌فرماید«و آنها هنگام راه رفتن پاهای خود را به زمین نزنند تا زینت پنهانيشان دانسته شود، و صداى خلخال كه برپا دارند بگوش رسد».

ولی استفاده کردن آن نزد همسر جایز است، چنانکه در فتوای شیخ عبدالعزیز بن باز :: آمده است که

استفاده زن از خلخال نزد همسر و محارمش اشکالی ندارد. زیرا یکی از انواع زیور آلاتی است که زنان استفاده می‌کنند[68][68].

11- کفشهای پاشنه بلند:

بسیاری از زنان و دختران کفشهای پاشنه بلند می‌پوشند که قد آنها را بلندتر نشان می‌دهد. در فتوای هیئت عالی افتا آمده است:

پوشیدن کفش پاشنه بلند جایز نیست، برای اینکه زن با پوشیدن آنها ممکن است زمین بخورد و انسان از نظر دینی مامور است که از خطرات فاصله بگیرد و خداوند می‌فرمایند﴿وَلاَ تُلْقُواْ بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ﴾. (البقره: 195).

«خود را با دست خویش به هلاکت نیفکنید» و می‌فرمایند: ﴿وَلاَ تَقْتُلُواْ أَنفُسَكُمْ﴾. (النساء: 29).

«خودکشی مکنید» و همچنین این کفشها قد و قامت زن را بلندتر از حد واقعی خود نشان می‌دهد، و باعث نوعی فریبکاری و نمایان شدن زیبایی‌هایی که از ظاهر شدن آنها برای زن مومن نهی شده است، می‌گردد. خداوند می‌فرمایند﴿وَلاَ يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلاَّ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَلْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُيُوبِهِنَّ وَلاَ يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلاَّ لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ آبَائِهِنَّ أَوْ آبَاء بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنَائِهِنَّ أَوْ أَبْنَاء بُعُولَتِهِنَّ أَوْ إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِي إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِي أَخَوَاتِهِنَّ أَوْ نِسَائِهِنَّ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُنَّ أَوِ التَّابِعِينَ غَيْرِ أُوْلِي الْإِرْبَةِ مِنَ الرِّجَالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذِينَ لَمْ يَظْهَرُوا عَلَى عَوْرَاتِ النِّسَاء وَلاَ يَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِيُعْلَمَ مَا يُخْفِينَ مِن زِينَتِهِنَّ وَتُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعاً أَيُّهَا الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ﴾. (النور: 31).

«و آنها نبايد زينت خود را آشكار سازند مگر در (12) مورد: براي شوهرانشان، يا پدرانشان، يا پدر شوهرانشان، يا پسرانشان، يا پسران همسرانشان، يا برادرانشان، يا پسران برادرانشان، يا پسران خواهرانشان، يا زنان هم‌كيششان، يا بردگانشان (كنيزانشان)، يا مردان سفيهي كه تمايلي به زن ندارند، يا كودكاني كه از امور جنسي مربوط به زنان آگاه نيستند، آنها به هنگام راه رفتن پاهاي خود را به زمين نزنند تا زينت پنهانيشان دانسته شود (و صداى خلخال كه برپا دارند بگوش رسد)، و همگي به سوي خدا بازگرددي اى مؤمنا! تا رستگار شويد»[69][69].



12- عطر زدن:

بعضی از زنها و دختران قبل از خروج از منزل اقدام به استعمال عطر می‌‌کنند که باعث می‌شود توجه مردانی را که در مسیر آنها هستند به خود جلب کنند.

از شیخ عبدالعزیز بن باز :: پرسیده شد: آیا زن هنگامی که قصد رفتن به مدرسه یا بیمارستان و یا دیدن اقوام و همسایگان را دارد، جایز است که عطر بزند و از منزل خارج شود؟

ایشان در جواب گفته‌اند: زن هنگامی که می‌خواهد به مجالس زنانه برود و در مسیر خود با مردها روبرو نمی‌شود عطر زدن برای او جایز است. ولی جایز نیست که عطر بزند و به بازار، که مردها در آنجا هستند برود. پیامبر ص فرموده‌اند: «أیما امرأة أصابت بخوراً فلا تشهد معنا العشاء»، «هر زنی که عطر زده است پس با ما در نماز عشاء شرکت نکند» و احادیث دیگری در این باره نقل شده است، برای اینکه اگر زن از عطر استفاده کند و در مسیر مردها و مجالس مردانه مانند مسجد باشد توجه آنها را به خود جلب می‌کند، در حالی که زن باید خود را مستور نگه دارد و از خود نمایی پرهیز کند، خداوند می‌فرمایند: ﴿وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ وَلاَ تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِيَّةِ الْأُولَى﴾. (الأحزاب: 33). «و شما در خانه‌های خود بمانید و همچون جاهليّت نخستين (در ميان مردم) ظاهر نوشيد، اندام و وسائل زينت خود را در معرض تماشاي ديگران قرار ندهيد».

از مظاهر خودنمایی نشان دادن زیبایی‌هایی مانند صورت و سر و غیره می‌باشد[70][70].

و برای خودداری از این عمل حدیث پیامبر ص کافی است که می‌فرمایند: «أیما امرأة استعطرت ثم خرجت فمرت علی قوم لیجدوا ریحها فهي زانیة وکل عین زانیة»[71][71]، «هر زنی که عطر بزند، سپس [از خانه] خارج شود و از [کنار] گروهی رد شود تا بوی عطر او را احساس کنند، پس او زنا کار است و هر چشمی که او را می‌بیند، زناکار است».


در پايان:
خواهر عزیزم ..... امیدوارم با ذکر اشتباهات شرعی که بسیاری از زنان در این دوره دچار آن می‌شوند، شما را ناراحت نکرده باشم، و این اندرزهای صادقانه را فقط جهت یادآوری آنها برای خواهران مسلمان بیان کرده‌ام. پس خواهرم تلاش کن تا هر امر مخالف شرعی را که در لباس و آرایش دچار آن شده‌ای، ترک کنی و این مطلب را مد نظر قرار دهی که اگر شخصی کاری را به خاطر خداوند ترک کند خداوند جای گزین بهتری به او می‌دهد.

زیبایی حقیقی زن عبارت است از ایمان، پایبندی او به دین پروردگار و شرم از اینکه خداوند ـ عزوجل ـ او را در حالت معصیت در هر زمان و مكان ببیند.

وصلی الله وسلم علی نبینا محمد وعلی آله وصحبه أجمعین

وآخر دعوانا أن الحمدلله رب العالمین

منبع: وا اسلاما

بنظر شما آيا اصل بر اين است که زنان بايد در همه عرصه هاي اجتماعي و بخصوص در ميادين اشتغال, دوشادوش مردان حضور فعال داشته باشند؟ يا اصل بر اين است که زنان در خانه بنشينند و نقش مادري و همسري را ايفاء کنند؟از ديدگاه شما کداميک اصل است و کداميک فرع؟ شما هم حتما در اين باره نظري داريد و نظرتان هم محترم است,ولي اگر دانستن اين امر برايتان حائز اهميت است, لطفا اين نظر را هم مطالعه کنيد.

شايد کمتر اتفاق بيفتد دو نفر مبتلا به سرما خوردگي به نزد پزشک حاذقي بروند و داروهاي يکساني را براي آنها تجويز کند, چرا که طبيعت افراد و نوع سرماخوردگي هر شخص با ديگري متفاوت است. حال چه برسد به اينکه بيماري متفاوت داشته باشند که در اين صورت بعيد است, پزشک حاذق داروهاي يکساني را براي آنان تجويز کند, مگر اينکه قلابي باشد که آن مقوله ي ديگري است.

اين مسئله در جوامع انساني هم صدق مي کند, يعني جوامع انساني هم به تبع آداب ورسوم, سنتها, دين, مذهب, قوانين حاکم بر جامعه و.... نيازهاي گوناگوني دارند که شايد با نيازهاي جوامع ديگر کلاً يا جزءاً متفاوت باشند, بنابر اين آنچه مثلاً در يک جامعه,ضرورت به حساب مي آيد, شايد در جامعه ي ديگر نه تنها ضرورت نباشد, بلکه سبب بروز مشکلاتي ناخواسته در آن جامعه گردد.

بحث بر سر حقوق و آزادي زنان و بويژه مسئله اشتغال زنان در عصر مدرن مي باشد,که سازمانها و جنبشهاي متعددي در سراسر جهان مدافع آن بوده و جنبش فيمينيسم در رأس اين جنبشها قرار دارد.

فيمينيستها معتقدند بايد بين جنس (sex) و جنسيت (gender) تمايز قائل ‌شد، آنها مي گويند جنس منشأ زيست‌شناختي دارد، امّا رفتار جنسيتي, ساخته‌ي جامعه است. تفاوت جنسيتي، يك نظام وتفسير مردانه است. مثلاً كار بيرون از منزل كه ويژه‌ي مردان, و بارداري و توليد مثل و مراقبت از كودكان را كه ويژه‌ي زنان است يك نظام جنسيتي مي‌دانند, كه مردها آن‌را ساخته‌اند و بايد اين بينش و نظام از بين برود، لذا آنان خواستار مساوات مطلق و بدون قيد وشرط بين زن و مرد در تمام زمينه ها - حتي در بارداري- هستند (اين خانمها گويا به آفرينش خدا هم اعتراض دارند!وگرنه تفاوت فيزيولوژيکي زن و مرد اگر دليل بر تفاوت وظايف نباشد چه تفسير ديگري مي تواند داشته باشد؟),به عقيده آنان خانواده، يكي از مكان‌‌هاي عمده‌ي سركوب زنان است،و چتري است که در زير آن مرد بر زن اعمال سلطه مي کند , تنها کسي ‌كه از خانواده نفع اصلي مي‌برد، مرد است؛ زيرا خانواده منشأ اصلي هويت زنان، يعني هويت مادري زنان است كه حقارت و زير دستي را براي آن‌ها به دنبال دارد, پس مفهوم خانواده و مادربودن بايد مجددا تعريف شود.

از آنجا که خداوند عالم, زن و مرد را براي وظايف ويژه اي آفريده است , لذا هم از لحاظ فيزيولوژيکي و هم از لحاظ رواني و عاطفي و هوشي آنان را متفاوت خلق نموده است, البته تفاوت‌هاي بين زن و مرد به معني برتري ذاتي يكي بر ديگري نيست و هيچگاه نمي‌توان از تفاوت‌هاي فيزيولوژيكي، رواني و ذهني آن دو، حقارت و برتري يكي از ديگري را استنباط نمود, و دقيقاً يكي از اشتباهات فاحش فمينيست‌‌ها همين نكته است كه مي‌خواهند با نفي تفاوت‌هاي طبيعي و زيست شناختي ميان زن و مرد، تساوي و حتي تشابه وظايف و حقوق را اثبات كنند در حالي كه منطقاً، چنين چيزي هيچ‌گاه ممكن نيست.

متأسفانه تعامل غرب با جنس زن در طول تاريخ يا تفريط گرايانه بوده بطوري که در يونان باستان كه تمدن آن هنوز زبانزد است و مبناي تمدن كنوني مغرب زمين دانسته مي‌شود، «شهروندي» و مزاياي آن شامل «رعايا» و «زنان» نمي‌شد. افلاطون، فيلسوف نامدار يونان با آنكه از برابري مردان و زنان حمايت مي‌كرد, امّا خداوند را بسيار سپاس مي‌گفت كه او را مرد آفريده است و نه زن!!( ويل دورانت- تاريخ تمدن) درانگلستان تا اوايل قرن نوزدهم يعني تا سال 1805م شوهر قانوناً حق داشت همسر خود را بفروشد وقانون تنها در نرخ گذاري زن دخالت مي کرد, اروپاي ليبرال، تا 1859، مالكيت زن را مطلقاً، حتي بر اموال خويش نمي‌پذيرفت. زن پس از ازدواج مجبور بود كه دارايي خود را به شوهرش منتقل كند.( ويل دورانت- تاريخ تمدن)و يا هم افراط گرايانه بوده؛ که جنبش فيمينيسم در عصر حاضر بهترين مصداق اين افراط گري است, و متآسفانه در اين گير و دار تنها وتنها زن بوده که قرباني شده است.

اکنون غرب در حالي براي حقوق و آزادي زنان ما اشک تمساح مي ريزد که خودش همه ي کشورهاي اسلامي را به زندان بزرگي از مردان و زنان مسلمان تبديل کرده است.

در اسلام به هيچ وجه جنسيت دراحقاق حقوق يا انجام تکاليف دخالتي ندارد,و تفاوتهايي که بين زن و مرد در برخي حقوق و وظايف در اسلام مشاهده مي شود بخاطر جنسيت آنان نيست, بلکه بخاطر اعتبارات ديگريست.

يکي از شعارهايي که امروزه بطور گسترده اي توسط طرفداران حقوق زن تبليغ مي شود, و بعضي زنان ما هم طوطي وار آنرا تقليد مي کنند حق زنان در کار کردن بيرون از منزل است,به عقيده اينان يکي از معيارهاي سنجش سطح آزادي زنان در جوامع مختلف, درصد زنان شاغل آن جامعه است, هر چه اين درصد بالاتر باشد, حقوق زنان آن جامعه بيشتر رعايت شده است. حال بياييد اين قضيه را از جوانب مختلف مورد بررسي قرار دهيم.

قبل از پرداختن به اين موضوع يادآوري يک نکته لازم ايت که هدف از نگارش اين مقاله صدور حکم تحريم يا بطلان براي اشتغال زنان نيست, بهر حال زن هم بنابه شرايط خاص اجتماعي و اقتصادي , گاهي مجبور به کار کردن است, و گاهي هم جامعه به تخصص وي نياز دارد, که در هر دو صورت(به اعتقاد نگارنده) اسلام از او سلب اختيار نمي کند, بحث بر سر اين است که اشتغال زن به صورت يک اصل و قاعده ي کلي در آيد, و عدم اشتغال زنان مساوي با نقض حقوق زن, و خانه داري و همسر داري نه فقط به عنوان فرع , بلکه به عنوان مانع و مزاحم در اين مسير تلقي گردد.

گفتيم هر جامعه اي شرايط خاص خود را دارد, و اگر راه حلي در فلان جامعه دم مسيحايي براي مردم آن جامعه بوده, دليل نمي شود که در همه ي جوامع همين خاصيت را داشته باشد, حال چه رسد به اينکه آن راه حل براي خود آن جامعه هم کارساز نبوده, ومشکل ساز شده است.ما مدعي نيستيم که زنان در جوامع اسلامي وضعيت ايده آلي دارند, چرا که مدت مديدي است كه جهان اسلام، دچار انحطاط فرهنگي و تمدني گشته، به همين دليل، جهل به تعاليم اسلام، نابساماني اقتصادي، استبداد سياسي و در يك كلام توسعه نيافتگي، از سَر و روي جوامع اسلامي (البته با درجات متفاوت) مي‌بارد و بسيار طبيعي است وقتي كه حقوق کل انسانها پايمال مي‌گردد، هر دو جنس زن و مرد مورد ظلم و خشونت قرار ‌گيرند. اگر زنان در «خانه» تحقير مي‌شوند، مردان نيز در «كارخانه‌»ها و ادارات و نهادهاي دولتي مورد تحقير و استثمار قرار مي‌گيرند و البته بايد اذعان نمود كه ظلم و تحقيري كه در حق زنان روا داشته مي‌شود، به مراتب بيشتر از مردان است, ولي راه حل اصلاح اين وضع هم اين نيست که ما از نسخه اي که غربيان براي زنانشان پيچيده اند, استفاده کنيم, چون اولاً: ما شرايط و مشکلات خاص خود راداريم و ثانياً:به اعتراف بسياري از زنان غربي, اين نسخه براي آنان سعادت به همراه نياورده است, ومثلاً اخيراً در غرب بسياري از زنان خواستار اين هستند تا با خانه بازگردند. (نگاه کنيد: http://www.mochamoms.org)

اشتغال زنان در جامعه ما به ظاهر مشکل ساز نيست, ولي اگر به عمق قضيه نگاه کنيم در مي‌يابيم که:

اولاً: شرايط زنان در جامعه ما با شرايط زنان در غرب يکسان نيست, لذا اشتغال براي آنها شايد يک ضرورت باشد, اما براي اغلب زنان ما چنين نيست, بگذاريد مقايسه اي کنيم بين شرايط زنان در غرب و جوامع ما:

شرايط زنان در غرب

شرايط زنان درجوامع اسلامي

غرب
1- درغرب شوهر قانونا موظف به دادن نفقه(خرجي) به همسرش نيست, و زوجها غالبا مخارج زندگي را با هم شريک مي شوند

اسلام
1-در جوامع اسلامي به حکم اسلام مرد موظف به دادن خرجي به همسرش ميباشد, ولو اينکه مرد فقير و زن پولدار باشد.
غرب
2- در غرب بنياد خانواده به مفهوم ما, يا وجود ندارد ويا بسيار سست است, و بيشتر زوجها به صورت شريک جنسي يا(sexual partner)با هم زندگي مي کنند.

اسلام
2- در جوامع اسلامي خانواده هنوز انسجام و همبستگي خود را حفظ نموده, و همچنان بر اساس محکمي استوار است.

غرب
3- در غرب دختر و پسر وقتي به سن قانوني(18-19 سالگي) رسيدند,قانوناً از قلمرو خانواده آزادند و فرزند دولت محسوب مي شوند,وبايد به فکر آينده خود باشند.

اسلام
3- در جوامع اسلامي چتر پدر و مادر بر سر فرزندان بويژه دختران حتي بعد از ازدواج هم گسترده است, و طرفين نسبت به همديگر احساس تعلق مادي و معنوي مي کنند.

با توجه به مقايسه بالا, در جوامع غربي کار نکردن زن و ماندن او در خانه نه تنها غير منطقي و بيهوده است, بلکه زن بحکم ضرورت (و نه احقاق يک حق) مجبور است براي گردش زندگي روزمره اش کار کند و گرنه حتي شوهرش هم به او رحم نخواهد کرد , در حالي که از ديگاه اسلام, ماندن زن در خانه و پرداختن به خانه داري و همسر داري و بچه داري, نه تنها يک کار بيهوده نيست, بلکه پيامبر اکرم صلي الله عليه وسلم از نيک شوهرداري به عنوان جهاد زن ياد فرموده است: (جهاد المرأة حسن التَبَعُّلِ لزوجها) زيرا زن با نيک شوهرداري کردن و نيک مادري کردن خدمتي به جامعه مي کند که هيچکس قادر نيست جايگزيني براي آن پيدا کند.

ثانيا:اشتغال زنان چه در جوامع غربي و چه در جوامع اسلامي, غالبا به قيمت کمرنگ شدن مادر بودن و همسر بودن آنها تمام شده و ايندو اصل را تحت الشعاع قرار داده است, و همين مسئله زيانهاي جبران ناپذيري را به جوامع بشري وارد نموده است, توضيحاً عرض کنم که:

وظيفه اصلي زن در اسلام به حکم ويژگيهاي جسماني, رواني و عاطفي اش, شوهرداري و خانه داري و در يک کلام انسان سازي است, به عبارت ساده تر وظيفه زن پرورش نسل است, وجايگاه اصلي اداي اين رسالت حياتي در کانون گرم خانواده است، به همين خاطرعجيب نيست که خداون متعال خطاب به زنان پيامبر مي فرمايد:) وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِيَّةِ الْأُولَى وَأَقِمْنَ الصَّلَاةَ وَآتِينَ الزَّكَاةَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً [الأحزاب : 33] (يعني: و در خانه‌هايتان‌ بمانيد و مانند زمان‌ جاهليّت‌ گذشته‌ خودنمائي‌ نكنيد و نماز را بر پاي‌ داريد و زكات‌ بدهيد و خدا و پيغمبرش‌ را اطاعت‌ كنيد ‌ جز اين‌ نيست‌ كه‌ خدا خواسته‌ از شما اهل‌ بيت‌ (پيغمبر) پليدي‌ را رفع‌ و دفع‌ كند و شما را كاملاً پاك‌ نمايد. امام ابن کثير در تفسير اين آيه مي فرمايد: (هذه آداب أمر الله تعالى بها نساء النبي صلى الله عليه وسلم ونساء الأمة تبع لهن في ذلك) يعني:اين برخي آداب است که خداوند متعال به زنان پيامبر صلى الله عليه وسلم دستور داده و بقيه ي زنان امت در اين مسئله تابع آنها هستند.

البته اين بدان معنا نيست که دراسلام زن حق خروج از منزل را ندارد،شهيد سيد قطب در تفسير في ظلال القرآن مي فرمايد:)وليس معنى هذا الأمر ملازمة البيوت فلا يبرحنها إطلاقاً، إنما هي إيماءة لطيفة إلى أن يكون البيت هو الأصل في حياتهن وهو المقر، وما عداه استثناء طارئاً، لا يثقلن فيه ولا يستقررن، إنما هي الحاجة تقضى وبقدرها، والبيت هو مثابة المرأة التي تجد فيها نفسها على حقيقتها كما أرادها الله تعالى( يعني:(معني اين دستور اين نيست که آنان هميشه در خانه بمانند و هرگز بيرون نروند، بلکه آيه اشاره لطيفي دارد به اينکه خانه در زندگي آنها اصل است, و مقر و پايگاه آنان محسوب مي شود، و بيرون رفتن از خانه ، استثناء اضطراري است، که در آنجا نمي مانند،و تنها به اندازه نياز، حاجت خود را در آنجا برآورده مي کنند، خانه پناهگاهي است که زن حقيقت خود را، آنطور که خداوند خواسته است، در آنجا مي يابد.) و بخاطر همين مهم, اسلام مرد را موظف به دادن خرجي به زن کرده است, تا زن با خيالي آسوده و بدون دغدغه مادي هر چه بهتربتواند نقش خود را ايفا کند.

شايد کسي بگويد:اين مشکل اکنون با تأسيس شيرخوارگاها و مهد کودکها حل شده و نيازي نيست مادر وقت خود را پاي تر و خشک کردن بچه تلف کند!!کارهايي واجب تر از اين است !!

متأسفانه مشکل از همين جا آب مي خورد, در جامعه ما بسياري از خانمها تحت تأثير افکار بيگانه, فقط نيمه ي خالي ليوان را ميبينند, ومادر بودن را معادل کهنه شويي,ظرف شويي, آشپزي, جاروکشي و بچه داري قلمداد مي کنند, در حال که اگر نيک بنگريم درخواهيم يافت که نه تنها خانه داري تلف کردن وقت نيست بلکه هيچ کاري مهمتر از اين کار نيست,زيرا نقشي را که يک مادر در خانه ايفا مي کند, هيچکس جز خود آن مادر قادر به ايفاي آن نيست,نه مادر بزرگ نه معلم نه دايه نه زن بابا و نه هيچکس ديگري, اگر خلأ فقدان يک خانم کارمند در يک اداره يا مؤسسه, با هزاران مرد و زن پر ميشود, خلأ فقدان همان خانم بعنوان مادر تنها بوسيله ي خود او پر ميشود و بس.خلأ وجود مادر را نمي توان با دايه يا ماما يا هر کس ديکري پر کرد چون مادر را جايگزيني نيست.

البته شايد زناني هم باشند که ميتوانند ويا توانسته اند با برنامه ريزي و تدبير, بين ايندو توازن برقرار کنند, ولي اولاً اينکار چيزي شبيه دو هندوانه با يک دست گرفتن است و ثانياً همه قادر به اين کار نيستند.

اثرات منفي شيوع اين پديده سه قشر را تحت الشعاع قرار مي دهد:

1-کودکان: نياز کودک به مادر تنها منحصر به نيازهاي مادي نيست که بتوان با شير خشک و دايه و ماما آنرا جايگزين نمود, بلکه بسيار فراتر از نياز مادي است, کودک به تمام وجود مادي و معنوي و عاطفي مادر نياز دارد, کودک حتي به نفس کشيدن مادر حساس است, محروم نمودن کودک از هر کدام از اين نيازها در دراز مدت اثرات منفي جبران ناپذيري را بر روحيه ي او بجا خواهد گذاشت.

2-شوهران:يکي از اهداف مرد براي ازدواج وتشکيل خانواده, آرامش روحي و جسمي است, که اين آرامش غالبا در سايه وجود زن در خانه تأمين مي شود, وقتي مرد در خانه بقول معروف آبش سرد و نانش گرم و جايش نرم باشد, نيازهاي روحي و جسمي زوجين تأمين مي شود, و خانواده استقرار و استحکام پيدا مي کند, ولي تصور بفرماييد که مرد و زن هر دو خسته از سر کار به خانه آمده اند,هردو خسته و نيازمند کسي که با لبخندي محبت آميز به آنها خوشامد بگويد و خستگي کار را از وجودشان بزدايد, شام و نهار حاضر نيست, اعصاب خرديهاي سر کار هم جاي خود را دارد, آيا چنين زن و شوهري خواهند توانست پاسخگوي نيازهاي جسمي و روحي همديگر باشند؟نياز فرزندان چطور؟ مرد وقتي نيازش در کانون خانواده اشباع نشود, چشمش به بيرون از خانواده معطوف خواهد شد(بويژه اگر پشتوانه ايماني اش ضعيف باشد), و آنوقت است که سروکله ي خيانتهاي زناشويي پيدا مي شود, و بنيان خانواده را سست و سست تر مي کند.

3- جامعه:وقتي ماشيني درست کار نمي کند, حتما بخشي از ماشين از کار افتاده و يا درست کار خود را انجام نمي دهد, جامعه هم همچون ماشين است,که وقتي بخشي از آن رسالت خود را درست انجام ندهد , کل جامعه دچار اختلال خواهد شد. وقتي مادري کار بيرون از منزل را بر مادر بودن و تربيت فرزندان ترجيح مي دهد, و مادر بودن را اولويت دوم يا سوم خود قرار مي دهد, مسلماً کودکي که در چنين شرايطي بزرگ مي شود, و از مهر و محبت مادري و تربيت صحيح او محروم مي ماند, نهايتا به شکل بچه هاي خياباني ودختران فراري, ويا از باندهاي قاچاق انسان و مواد مخدر و اعمال خلاف سر در مي آورد.(چندي پيش به فيلمي را در باره ي دختران فراري نگاه مي کردم, غالب آنها علت فرار خود را بي مهري و بي اعتنايي پدر و مادر به خاطر مشغوليت عنوان مي کردند, لذا فرارکرده بودند تا دست محبت آميزي را بر سر خود احساس کنند که سر از ناکجا آباد درآورده بودند.)

البته شايد کسي بگويد اين مشکلات و پي آمدها، خاص زنان شاغل نيست, زناني هم هستند که سال دوازده ماه در خانه اند ولي فرزندان نابابي را به جامعه تحويل داده اند؟!

البته اين سخن کاملا درست است؛ گرچه حضور فيزيکي زن درخانه براي فرزندان لازم است اما کافي نيست, مادر علاوه برحضور فيزيکي بايد حضور عاطفي و احساسي هم داشته باشد, تا بتواند با ايجاد ارتباط عاطفي با فرزندان در حسن تربيت آنها نقش داشته باشد.

فاکتور ديگري که در اين ميان براي مادر لازم است, آشنايي با فن تربيت است, اگر کسي بخواهد وارد عالم آشپزي شود مجبور است دوره ي آشپزي را بگذراند, تا صلاحيت ورود به آن مجال را پيدا کند, ولي متأسفانه در کشور ما و بسيار ي جوامع اسلامي چه بسا دختران و پسراني زندگي مشترک را آغاز مي کنند بدون اينکه کمترين آشنايي با فن زندگي زناشويي و شيوه تربيت فرزندان داشته باشند, در حالي که آشنايي با فوت وفن زناشويي و تربيت فرزندان به مراتب از فوت وفن آشپزي مهمتر است چون يک آشپز اگر به آشپزي وارد نباشد تنها غذا را خراب مي کند اما والدين و بويژه مادر اگر به فن تربيت آشنا نباشند, يک خانواده و در نهايت يک نسل را به تباهي خواهند کشيد.

يکي از پي آمدهاي اين وضع نابسامان درصد بالاي آمار طلاق، بالا رفتن سن ازدواج، رويگرداني از ازدواج، و سست شدن بنيان خانواده هاست.

شايد کسي بگويد: زني ساليان سال درس مي خواند تا به مدارج بالاي علمي ميرسد، حال پس از اين همه تلاش و زحمت در خانه بنشيند و خانه داري کند؟ پس اين همه زحمت را براي چه متحمل شده است؟

برا ي اين سؤال چند جواب عرض مي کنم:

اولاً: همانطور که قبلاً هم عرض کردم منظور اين نيست که هر زني بايد خانه داري کند، و بچه تربيت نمايد، زناني هم هستند که مي توانند بين ايندو را جمع کنند. جان کلام اين است که بدلايلي که قبلا عرض کردم، خانه داري و فرزند داري براي زن اولويت نخست دارد،و ما نبايد ترتيب اولويتها را بهم بزنيم، چرا که عدم رعايت ترتيب اوليتها، منجر به ايجاد خلل در نظام اجتماعي ما مي گردد.اگر قرار باشد اشتغال زنان باعث فروپاشي خانواده و ضايع شدن فرزندان گردد، قطعاً هيچ آدم عاقلي اولويت را به کار کردن نمي دهد، مگر نه اين است که انسان براي خانواده و فرزندانش، زحمت مي کشد و امرار معاش مي کند؟ اگر قرار باشد اصل خانواده و فرزندان، فداي فرع کار کردن شود، ديگر فرع چه ارزشي دارد؟ آيا کار کردن آنقدر مقدس است که به خاطر آن بايد هر چيزي را فدا کرد؟

ثانياً: اين سؤال از آنجا ناشي ميشود که ما تحت تأثير بمباران تبليغاتي، خانه داري و تربيت فرزند را کاري بي ارزش و پيش پا اقتاده تلقي مي کنيم، وبه آن به چشم حقارت نگاه مي کنيم,در حالي که خانه داري و بچه داري نه تنها در اسلام مورد عنايت و توجه خاص قرار گرفته است بلکه امروزه حتي در بسياري از کشورهاي غربي نظير آلمان و بريتانيا، بخاطر کاهش تدريجي رشد جمعيت، زنان را تشويق به بارداري ميکنند و زن شاغلي که حاضر به بارداري گردد، از دو سال مرخصي با حقوق بهره مند مي گردد، تا کودکي که از ديدگاه آنها سرمايه ملي محسوب مي شود، بتواند در طول اين دوسال از حضور فيزيکي و عاطفي مادر استفاده کند، در بريتانيا به اين هم بسنده نکرده اند، بلکه چندي پيش در بي بي سي خواندم که قانوني را به تصويب رسانده اند که به موجب آن نه تنها مادر حق دو سال مرخصي دارد بلکه پدر هم حق دارد از شش ماه مرخصي بهره مند گردد تا بدين طريق هم زوجين را به توليد مثل تشويق نمايند و هم کودک از حضور فيزيکي و عاطفي پدر و مادر بي بهره نماند(اين را مقايسه کنيد با نظام نفقه(خرجي)در اسلام، که چگونه اسلام نياز مادي زن را نه فقط براي دوسال، بلکه براي تمام عمربيمه نموده است ).

ثالثاً: بفرض اينکه يک خانم تحصيلکرده با مدارک بالاي علمي،نخواهد کار کند و يا کاري که شايسته و در خور اوست پيدا نشود، به عقيده اينجانب هر گز زحماتش به هدر نرفته است، زيرا نتيجه اين زحمات نه تنها در فرزندانش بلکه در نوع زندگي اش، شيوه ي شوهرداريش و تأثير بر خويشاوندانش هويدا خواهد شد، آيا به نظر شما فرزنداني که در زير دست و بال يک مادر تحصيلکرده و با فرهنگ تربيت شوند، مانند فرزنداني هستند که در زير دست مادري بي سواد تربيت شوند؟ قطعاً چنين نيست؛ چرا که يک مادر تصيلکرده با تربيت صحيح فرزندان خود، چند تحصيلکرده ي مثل خود و يا بهتر ازخود را به جامعه تقديم خواهد نمود، و به تعبير قرآن کريم:)كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِي كُلِّ سُنبُلَةٍ مِّئَةُ حَبَّةٍ( [البقرة : 261] مانند دانه اي که هفت خوشه ميروياند ودر هر خوشه صد دانه است.آيا در اين صورت باز هم ميگوييم زحمات او به هدر رفته است؟

اين نکته هم قابل ذکر است که انگيزه زنان براي اشتغال با هم متفاوت است، بعضي از زنان مانند بسياري از بيوه زنان و زنان مطلقه و بي سرپرست، بنابر ضرورت و نياز اقتصادي کار مي کنند، بعضي هم مانند بسياري از پزشکان و معلمان و.. به حکم نياز جامعه به تخصص آنها، وارد بازار کار مي شوند، بعضي هم انگيره شان، کسب درآمد بيشتر و زندگي بهتر و عقب نماندن از همقطاران و دوستان است، گرچه شايد به اين درآمد نياز چندان نداشته باشند، بعضي هم مانند فيمينيسم نماها، انگيزه شان از کار کردن صرفاً نوعي تفنن و سرگرمي است، تا بدين وسيله هم از محيط خانه آزاد شوند، و هم به مردان بفهمانند که ما چيزي از شما کمتر نداريم، و هم درآمدي داشته باشند.

روي سخن در اينجا بيشتر با گروه سوم و چهارم است، در مورد گروه اول و گروه دوم دو راهکار زير را پيشنهاد مي کنم،شايد مؤثر افتد :

1- در مورد گروه اول از آنجا که پرورش نسل و تربيت فرزند خدمتي ملي است، ومادر با تقديم يک فرزند شايسته به جامعه،نه تنها به شخص خود بلکه به کشور و ملت خدمت مي کند، لذا شايسته است دولتمردان ما به زنان خانه دار و بي بضاعتي که نسل پروري مي کنند، و از روي ناچاري و تأمين زندگي شرافتمندانه براي خود و خانواده، تن به کار کردن مي دهند، به چشم کارمند نگاه کند،و براي آنان مستمري تعيين نمايد، تا مجبور نباشند براي تهيه لقمه ناني به بازار کار کشانده شوند، و علاوه بر مشکلات خانه، با مشکلات محيط کار هم دست وپنجه نرم کنند.

2- در مورد گروه دوم گر چه جامعه بشدت به تخصص آنها نيازمند است، ولي لازم است ترتيبي داده شود تا ساعات کاري اين خانمها به حداقل ممکن تقليل داده شود، بدون آنکه از حقوق و مزاياي آنان کم گردد، تا اينکه بتوانند ميان خدمت به جامعه و پرورش فرزند توازن لازم را ايجاد نمايند، و فرزندانشان فداي کار کردن آنها نشوند.

شايد کسي بگويد اين همه ولخرجي براي چه؟

در جواب بايد عرض کنم که اولاً: که دولتها در دنيا براي طرحهايي هزينه هاي کلان اختصاص مي دهند که شايد هيچ نفع مستقيم و کوتاه مدت براي مملکت بدنبال نداشته باشد، مانند خريد بي رويه ي انواع و اقسام جنگ افزار هاي کشنده و سلاحهاي مرگبار. در حالي که اين طرح اولاً هزينه آن به پاي هزينه هاي نظامي نمي رسد، وثانياً نفع آن مستقيماً به خود شهروندان بر مي گردد، چه نفعي بالاتر از اينکه فرزندان يک مملکت، که ارزشمند ترين سرمايه يک کشورند، با بهره مندي از نعمت مادي و معنوي مادر به تعادل روحي ، عاطفي و رواني دست يابند، و افراد مفيدي براي مملکت خود باشند؟

ثانياً: بنده عقيده دارم، اگر زنان ما، براي فرزندان خود به معناي کلمه مادري کنند، و نقش خود را در تعليم وتربيت نسلها، بنحو مطلوب ادا نمايند، کمتر به نيروي کاري زنان در جامعه نياز خواهيم داشت، و آنوقت زنان مجبور نخواهند بود در رقابت تنگاتنگ اشتغال، عرصه را بر جوانان جوياي کار تنگ نمايند، و ديگر ما در جامعه شاهد اينهمه جوان بيکار، و فرزندان محروم از مهر مادري نخواهيم بود.

وانگهي در عصر حاضر به برکت وسايل ارتباط جمعي و فناوري اطلاعات، فرصت هاي شغلي زيادي بويژه از طريق اينترنت براي مردم فراهم شده است، که فرد بدون خروج از منزل، و تنها با مثقالي تجربه و خردلي تلاش و پشتکار و خلاقيت مي تواند، پول پارو کند.

متأسفانه در کشور ما عليرغم تعيين روزي به نام روز مادر ، و گراميداشت اين گوهر گرانبها، ولي در عمل به سمت کمرنگ کردن نقش مادر در جامعه مان پيش مي رويم، و اي کاش اين پديده يک پديده خود جوش و برخاسته از نياز جامعه ما بود، ما راه رفتن ديگران را تقليد مي کنيم در حالي که راه رفتن خود را فراموش کرده ايم.

نتيجه گيري:

فکر مي کنم با اين توضيحات به سؤالي که در اول اين مقاله خدمتتان مطرح کردم جواب داده باشم، که خلاصه آنرا در پايان عرض ميکنم: بنده را اعتقاد بر آنست که نظر به خصوصيات فيزيو لوژيکي و سايکولوژيکي زن، اصل بر اين است که زن در خانه باشد، تا رسالت اصلي خود را که انسان سازي است به انجام برساند، خروج او نه اصل است ونه حرام، بلکه استثناء و ضرورت است.

به اميد اينکه خداوند به همه ما بينشي دهد تا بتوانيم با آن حق را از باطل تشخيص دهيم.

رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّيَّاتِنَا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ إِمَاما [الفرقان : 74] پروردگار ما ! از همسرانمان‌ و فرزندانمان‌ روشني‌چشمي‌ به‌ ما عنايت‌ كن‌ و ما را براي‌ متّقين‌ پيشوا قرار بده.آمين‌

منبع: وا اسلاما

Posted: 20 Jul 2012 08:40 PM PDT

دلشاد محمد

ترجمه از کردی:عثمان مرادی

الحمد لله وحده و الصلاه و السلام علی من لا نبی بعده، اما بعد…
خواننده گرامی، در اینجا مختصراً توصیه ها و پیشنهاداتی را یادآوری می کنیم که از اهمیت ویژه ای برخوردارند، وانسان مسلمان با بهره گیری از آنها می تواند خود را در ابعاد مختلف درونی، عملی و رفتاری و دعوی جهت استقبال از ماه مبارک رمضان آماده کند. امیدواریم این توصیه ها باعث تشویق و تحریک هر مسلمانی در زمینه گام نهادن در مسیر عبودیت و انجام کار خیر در ماه رمضان و دیگر ماه ها تا پایان زندگی او گردد.
خداوند می فرماید:(فمن شهد منکم الشهر فلیصمه)، از خداوند تمنّا می کنیم ما را و همه مسلمانان را به این ماه رحمت و برکت برساند و توفیق انجام نمازه و روزه و عبادت در این ماه مبارک را نصیب حالمان کند…

مسلمان چگونه خود را برای رمضان آماده می کند؟

اول: آمادگی درونی و عملی برای رمضان، با بهره از روش های زیر:

1-عادت دادن خود بر تکرار اذکار و ادعیه ها ویژه این ماه قبل از شروع رمضان، از جمله این دعاها که ذکر شده است:

الف) (اللهم بارک لنا فی رجب و شعبان و بلّغنا رمضان) رواه احمد و الطبرانی، اگر چه امام البانی این حدیث را در (ضعیف الجامع/4395) ضعیف دانسته، اما در (المشکاه) حکمی درباره آن نداده است.

ب) (اللهم سلمنی الی رمضان و سلم لی رمضان و تسلمه منی متقبلا)

2- نیت آوردن قبل از ماه رمضان، در صحیح المسلم آمده که: عن ابی هریره (رض) فی حدیث قدسی(اذا تحدث عبدی بأن یعمل حسنه فأنا اکتبها له حسنه) از جمله این نیات:

أ- نیت ختم قرآن (چند بار) با تأمل و دقت در آیات آن، از این رو لازم است مسلمان تلاوت قرآن را در این ماه به دوگونه انجام بدهد:

1- تلاوت روزانه یک جزء باتأمل و اندیشه کامل در آیات آن.
2- تلاوت بمنظور کسب ثواب بیشتر، بگونه ای که سعی شود در ماه رمضان بیشترین ختم را داشته باشیم.

ب- نیت توبه ی واقعی از تمام گناهان گذشته

ج- نیت بر اینکه ماه رمضان نقطه شروع و مقدمه کار خیر گردد و برای همیشه در انجام اعمال نیک ثابت قدم ماند.

د- نیت انجام بیشترین کار خیر در این ماه، زیرا اجر و پاداش آن چند برابر است.

ه- نیت اصلاح اخلاق و رفتار و تعامل نیکو با همه ی مردم.

و- نیت کار و تلاش در جهت تبلیغ دین در میان مردم و برای رسیدن به این هدف باید بعد روحی مردم ارتقا داده شود.

ز- نیت تهیه ی برنامه ای منظم برای عبادت و بندگی و جدیت و التزام به آن.

3- جهت آمادگی و عادت بر روزه ماه رمضان، چند روزی از ماه شعبان را روزه گرفت، و این هم آمادگی عملی (رفتاری) برای رمضان است. عایشه (رض) می فرماید: (ما رأیته (صلی الله علیه و سلم) أکثر صیاما منه فی شعبان)

4-بهره گرفتن از فضائل رمضان و روزه: که عبارتند از:(بخشش گناهان، نجات از آتش، شب مبارک (لیله القدر)، ملائکه برای تو استغفار می کنند، اجر و پاداش چند برابر، شروع آن رحمت و پایان آن مغفرت و بخشش است و…)

5- قبل از آنکه رمضان شروع شود چند کاستی درباره ی رمضان گوش بده(روزی یک یا دو کاست در منزل یا در اتومبیل)

6- آماده کردن چند موضوع برای مطالعه، به گونه ای که انسان در میان استعدادها و اعمالش توازن برقرار کند، مانند:

أ- مطالعه موضوعات ایمانی و روحی: مانند مطالعه کتاب درباره ی زهد و طهارت درونی ویژه ماه رمضان، تا درونت با اشتیاق روحی و ایمانی والایی آماده این ماه گردد، مثلا کتاب (لطائف المعارف) قسمت( وظائف شهر الرمضان).

ب- مطالعه تفسیر آیات مربوط به روزه در تفاسیر، همچنین تعیین کتاب تفسیر قرآن تا در مواقع لازم بدان رجوع کنی و از آنا بهره گیری.

ج- مطالعه زندگینامه مردان و زنان صالح گذشته و کسب آگاهی درباره احوال و وضعیت آنها در ماه رمضان، بمنظور تشویق نفس در انجام کار نیک.

7-یاد بهره و نعماتی که خداوند در آن ماه برما نازل می کند.

8- توجه به اینکه ماه رمضان میدان مسابقه به سوی آزادی از آتش است.

9- (اجلس بنا نعش رمضان) را شعار قبل از رمضان خود گردان و محفلی ایمانی و اخوانی با اهل فضل و نیکوکاران درباره رمضان و زنده نگه داشتن آن ترتیب داده شود، این مجلس و محفل ایمانی تأثیر بسیار بالایی در قلب و درون و آمادگی آن برای رمضان دارد.

10- حضور در مراسمات و مجالسی که به مناسبت ماه رمضان تشکیل می شود.

11- خود را عادت دادن بر انجام کار خیر و انفاق و یاری دادن مردم.

12- تربیت نفس با نماز شب و اقامه نماز وتر و شب زنده داری.

13- یادگیری فقه روزه (آداب و احکام آن) از طریق کتاب یا کلاس های درسی که در مساجد برگزار می شود.

14- عادت دادن خود بر نشستن و ماندن در مسجد بعد از نماز های فرض بویژه بعد از نماز صبح و عصر.

15- پاکی درون و سینه صافی در برابر مسلمانان، بگونه ای که با کینه و بغض هیچ مسلمانی را دل نداشته باشی، پیامبر نیز در این باره می فرماید: “یطلع الله الی جمیع خلقه لیله النصف من شعبان، فیغفر لجمیع خلقه الا مشرک او مشاحن” صحیح الترغیب و الترهیب/1016

16- اهمیت قائل شدن برای انجام واجبات و فرائض مانند اقامه نماز صبح به جماعت در مسجدو …تا در رمضان بیشترین اجر و پاداش را کسب نمایی، همچنین تلاش کن مرتکب هیچ گناهی نشوی که مانع و سدی میان تو و کاروان پر اجر و پاداش گردد.

17- آمادگی عملی و رفتاری با آراستن خود به فضائل اخلاقی و دوری و اجتناب از خصال و رذایل اخلاقی، با بهره گرفتن از کتاب های اخلاق و یا درخواست از صالحان و صاحبان اخلاق والا تا رفتار و اخلاق زشت را به شما گوشزد کنند.

دوم) آمادگی در بعد دعوی و تبلیغی: داعی با روش های زیر خود را آماده رمضان می کند:

1-نوشتن مقاله، تهیه بروشر،مجله، کاست وِیژه رمضان و توزیع آن بمنظور دعوت و آماده کردن مسلمانان برای انجام کار خیر در این ماه مبارک.

2- تهیه برخی راهنمایی و توجیهات ایمانی و تربیتی تا در مساجد به دست مسلمانان رسانده شود.

3- فراهم نمودن وسایل و لوازم افطاری دسته جمعی و عمومی در درمیان خانواده ها.

4- همکاری و هماهنگی تبیلغی با رسانه های عمومی.

7- اختصاص دادن مقداری از درآمدت در این ماه برای انجام دادن برخی کار خیر و پروژه ویژه رمضان: مانند انفاق، تهیه و توزیع کتاب و نشریه و بروشر در میان مسلمانان، مشارکت در پروژه ی فراهم نمودن افطاری برای روزه داران، تقسیم وتوزیع مواد خوراکی در میان مستمندان جامعه، زیارت خانه خدا بمنظور انجام عمره،…

8- خود را آماده کردن برای دعوت و تبلیع در رمضان با بهره از تمام روش های صحیح و متناسب، زیرا قلب ها در رمضان بیش از هر وقت دیگری آمادگی و قابلیت پذیرش پند موعظه را دارند، از جمله راههای تبلیغ هم موعظه حکیمانه و سودمند است، حال چه در مسجد باشد و یا خاص یک نفر و یا چند نفر باشد، همچنین توزیع و هدیه دادن کتاب و بروشر و کاست(سی دی) سودمند، تشکیل حلقات ذکر و تلاوت قرآن در مسجد یا منزل و تشویق به کار خیر و نیک به طور عمومی.

سوم) آماده کردن اعضای خانواده در منزل:با استفاده از روشهای زیر:

1.آماده کردن اعضای خانواده (زن و فرزندان) برای این ماه مبارک، از راه گفتوگو و بررسی چگونگی استقبال از این مهمان عزیز(رمضان).
2. فراهم نمودن قرآن به تعداد اعضای خانواده.
3. تعیین نمودن مکان خاصی در منزل برای اقامه نماز.
4. ترتیب دادن مسابقه ای خانوادگی ویژه ی رمضان.
5. برنامه ریزی در جهت تشکیل جلسه ای با اعضای خانواده و گفتوگو کردن با آنها درباره رمضان، فضائل واحکام مربوط به آن.
6. آماده کردن مواد خوراکی مورد نیاز منزل به شرطی که از اسراف و زیاده روی بدور باشد.
7. هماهنگی و تقسیم کار و وظایف در میان اعضای خانواده تا زن و مادر خانواده هم سهم خود را از عبادت ببرد و این فرصت در اختیار او قرار بگیرد تا عبادات و برنامه های خاص رمضان را انجام دهد.
8. هماهنگی و ترتیب برنامه ملاقات و دیدار از اقوام و همسایه ها در ماه رمضان.
9. برنامه ریزی انجام عمره و اعتکاف برای تمام اعضای خانواده.
10.گذاشتن مسابقه ای برای حفظ احادیث مربوط به روزه، خصوصاً با استفاده از دو کتاب (بلوغ المرام) و (ریاض الصالحین)…
11. تربیت کردن اعضای خانواده از راه درس و پندهای روزانه و هفتگی.
12. پاشیدن بذر خیرخواهی و حس دعوت و تبلیغ در قلب اعضای خانواده.

چهارم) آماده کردن مسجد:
1.آماده کردن امام و پیشنماز مسجد و حضور منظم او در تمام فرض های نماز در رمضان.
2.فراهم نمودن لامپ و منابع روشنایی در مسجد و لوازم مورد نیاز دیگر.
3. اهمیت دادن به حوض های آب ( جایگاه های وضو) و پاک نمودن آنها.
4. تشویق مسلمانان مسجد در زمینه جمع آوری کمک برای خرید لوازم مورد نیاز مسجد.
5. دعوت از علماء تا در مسجد در ماه رمضان خطبه و موعظه تقدیم روزه داران کنند.
6.امام مسجد لازم است کتابی متناسب برگزیند و بعد یکی از فرائض (نماز) آنرا برای نمازگذاران تشریح کند.
7. ترتیب دادن مسابقات ایمانی ویژه رمضان (روزانه یا هفتگی) برای شرکت کنندگان در نمازهای جماعت مسجد.
8. تعیین نمودن گروهی برای آماده کردن یک یا چند وعده افطاری برای روزه داران و سرپرستی آن از سوی این گروه.
9.تقسیم و توزیع کتاب، بروشر، سی دی های لازم در میان ساکنان محل.
10. امام تلاش کند در نمازهای تراویح حداقل یک جزء قرآن را ختم کند.
11. برنامه ریزی برای جمع آوری زکات و تقسیم آن در میان فقرا.
تشویق اهل مسجد برای دیدار از همدیگر به خاطر رضای خدا در ماه رمضان، همچنین دیدار از همدیگر بعد از نماز عید چه در مسجد و یا در هر جای دیگر.
و باالله التوفیق، و صلی الله علی سیدنا محمد و علی آله و صحبه و سلم

منبع: اصلاح آنلاين

Posted: 20 Jul 2012 09:00 PM PDT

احمد جاويد صالحی

رمضان، بهترين مدرسۀ تربيتگاۀ انسان و از معززترين مهمانان محسوب ميشود كه بايد استقبال درست گردد.

زمانيكه الله متعال در كلام پاكش با بهترين كلمات مواصفات و ويژگی های اين ماۀ پرفيض را بيان نموده و در ضمن، منحيث مهمان برگزيده سال يك بار دروازۀ من وشما را دق الباب ميكند، آيا لياقت پذيرائی را ندارد؟

آیا ماهی که در آن هوا، هوای قرآن، فضا،فضای کلام الهی و ندا، ندای فرقان است،  آيا اكرام نشود؟

نبايد اين را فراموش كنيم كه بهترين سوغات الهی براي بندگانش در ماۀ رمضان بوده و با فرستادن با ارزش ترين نعمتش ” القرآن الكريم” در ضمن اينكه بندگانش را اكرام نمود، عظمت و بزرگی اين ماه را نيز برعالميان به معرفی گرفت.

و اينك رمضان، فرا رسيد!

چه فضل عظیم و چه عطای والایی است از سوی پروردگاری کریم و آفریدگاری رحیم که ما را با عفو خود بزرگ داشته و با حلم و مغفرتش در بر گرفته و در توبه را باز گذاشته و جهت اكرام بندگانش اين ماه عظيم را مقدر فرموده است. عفو می‌کند و می‌بخشد، لطف می‌ورزد و آسان می‌گیرد و با توبهٔ بنده‌اش شاد می‌شود. دست خود را بر شب می‌گستراند تا گناهکار روز توبه کند و دست خود را بر روز می‌گستراند تا گناهکار شب توبه کند تا آنکه خورشید از مغرب طلوع کند. آمرزندهٔ گناه است و پذیرندهٔ توبه که از بندگانش توبه می‌پذیرد و از بدی‌ها چشم‌پوشی می‌کند.

توبه در آن باز است، وقت آن رسیده است و فرصت آن وجود دارد. پس دست از امروز و فردا کردن بردارید، از خواب غفلت بیدار شوید، از سستی هوا و هوس برخیزید، سابقهٔ گناه را با احسان و نیکی پاک کنید و از غافلگیری شیطان به هوش باشید و با زندگی خوش سبزی که دوام ندارد فریب نخورید و از زشتی حرام و گناه و پافشاری بر معصیت به سوی الله توبه کنید.

برای همهٔ گناهانی که از شما سر زده است توبه کنید و حتی اگر باز گناهی از شمار سر زد باز هم از آن توبه کنید.
گناهکاران به چه کسی پناه می‌برند؟ و مقصران به کي امید دارند؟ به کجا می‌گریزند؟ که در روز محشر همه به سوی الله باز خواهند گشت.

رمضان ماه تولد دوباره
پيامبر اكرم صلي الله عليه وسلم با بشارت هاي زيبا و آرامش بخش خويش، دلهاي امتش را زنده نگهداشته وهرچه بيشتربسوي اعمال نيك درين ماه مبارك ترغيب مينمايد، ازينكه رمضان ماه نو شدن ، ماه دوباره متولد شدن ، ماه تحول ، ماه رهایی از آشفتگی های روحی ، فکری ، اخلاقی ، فرهنگی و … ماه توبه و بازگشت ، ماه قدرشناسی ، ماه پیامبر و قرآن را شناختن ، ماه شخصيت سازي ، ماه تمرین بندگی ، ماه صیقل و جلا دادن دل به یاد خدا ، ماه توکل و تقوی ، ماه بیدار شدن از خواب غفلت است.

پيامبر صلي الله عليه وسلم از خالقش ميگويد:
از انس بن مالک رضی الله عنه روایت است که رسول الله ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ فرمودند: خداوند متعال چنین فرمود: ای فرزند آدم! تو تا وقتی که مرا فرا بخوانی و از من امید داشته باشی تو را با هر گناهی که داشته باشی می‌بخشم و برایم مهم نیست. ای فرزند آدم! اگر گناهانت به ابرها برسند سپس از من آمرزش بخواهی تو را مورد مغفرت قرار خواهم داد.

ای فرزند آدم! اگر تو به اندازهٔ زمین گناه نزد من بیاوری سپس در حالی که نسبت به من شرکی مرتکب نشده‌ای نزد من آیی به اندازهٔ آن مغفرت ارزانی تو خواهم کرد.” ترمذی”

و اما رمضان كه ماه پذيرش توبه است ، بازهم حضرت پيامبر صلي الله عليه وسلم درضمن حديثي از پروردگار خويش چنين نقل ميكند: تمام اعمالی که فرزندان آدم انجام می دهند ده الی هفتصد برابر به آنها پاداش داده می شود مگر روزه  که پروردگار می فرماید: روزه برای من است و من پاداشش را خواهم داد. انسان روزه دار به خاطر من از خوردن و نوشیدن و ارضای شهوتش اباء ورزیده است. روزه دار به دو خوشحالی دست می یابد. اولین خوشحالی به هنگام افطاری و دومین به هنگام ملاقات پروردگار. و بوی بد دهان روزه دار در نزد خدا خوشبو تراست از بوی مسک.(متفق علیه)

پنج بشارت بزرگ
و اينهم پنج بشارت بزرگ از زبان پيامبر صلي الله عليه وسلم براي من و تو، اما اگر واقعاً روزه دار باشيم!
1-  هنگامی که اولین شب ماه مبارک رمضان فرا می رسد خداوند به آنان نظر میکند و هرکس که خدا او را مورد نظر و لطف و مرحمت خود قرار دهد، هرگز او را عذاب نخواهد کرد.
2-  بوی دهان روزه دار نزد خداوند، از بوی مشک و عنبر نیکوتر است.
3- فرشتگان در روز و شب برایشان استغفار و طلب آمرزش می کنند.
4-  خداوند بهشت را فرمان میدهد که آماده شود و خود را برای بندگانش بیاراید زیرا آنان در آینده نزدیک از مشقات دنیا رهایی یافته و به منزل کرامت و سرور شرفیاب می شوند.
5-  و در پایان ماه مبارک رمضان روزه داران اجر و پاداششان را یکجا دریافت می کنند، و در روز عید فطر به شکرانه نائل شدن به این موفقیت جشن می گیرند.
روزه داران محترم!
اين سخن پيامبر صلي الله عليه وسلم را هرگز فراموش نكنيد و با گوش باز بشنويد كه ميفرمايد:
بسياری از روزه داران بغير از گرسنگی وبسياری از شب زنده داران بغيراز مشقت و بی خوابی، سودي نمی برند. آيا ميدانيد كه اين حديث چی پيامی دارد؟ يعنی ميخواهد برای من و تو كه تابع اوامرش هستيم بگويد:  خوراكت حلال باشد و زبانت را از غيبت وگناه محفوظ كن، و آن زمان خواهد بود كه تو از جملۀ روزه داران واقعی محسوب خواهی شد.

منبع، اصلاح آنلاين

1. سید قدس سره در (اقبال) از كتاب (بشارة المصطفى لشیعة المرتضى ) با استناد آن به ((حسن بن على بن فضال )) از امام رضا از پدرانش ، از امیرالمؤ منین - درود و سلام بر آنان - روایت نموده كه حضرت فرمودند: رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم ) روزى براى ما سخنرانى نمود و فرمود:

((مردم ! ماه خدا با بركت و رحمت و بخشش گناهان نزدیك است ؛ ماهى كه نزد خدا برترین ماه ها، روزهایش برترین روزها، شبهایش بهترین شبها و ساعتهاى آن بهترین ساعتهاست ؛ ماهى است كه در آن به میهمانى خدا دعوت شده و شما را در این ماه از كسانى قرار داده اند كه شایسته كرامت خدا هستند. نفس كشیدن شما در آن تسبیح و خوابیدنتان در آن عبادت و عمل شما در آن مقبول و دعاى شما در آن مستجاب است . پس با نیتهایى راست، و دلهایى پاك از خدا بخواهید شما را موفق به روزه آن ، و خواندن كتابش نماید. بدبخت كسى است كه از آمرزش خدا در این ماه بزرگ محروم شود.

با تشنگى و گرسنگى خود در آن ، گرسنگى و تشنگى روز قیامت را بیاد آورید. به فقیران خود صدقه بدهید؛ بزرگان خود را در آن احترام كنید؛ كوچكترها را مورد رحمت خود قرار دهید و صله رحم بجا آورید. زبانهاى خود را حف0كرده ، دیدگان خود را از آنچه نگاه به آن حلال نیست و گوشهاى خود را از آنچه گوش دادن به آن حلال نیست ، نگهدارید. با یتیمان مردم مهربانى كنید تا با یتیمان شما مهربانى شود. به درگاه خداوند از گناهان خود توبه كنید. هنگام نماز دستهایتان را با دعا بطرف بالا بلند كنید؛ زیرا این وقت بهترین اوقات است و خداوند در آن هنگام با نظر رحمت به بندگانش نگاه كرده و هنگامى كه از او بخواهند و با او مناجات نمایند، جواب آنان را مى دهد. و اگر او را صدا بزنند، به آنان لبیك مى گوید. و اگر دعا كنند، دعایشان را مستجاب مى كند.

مردم! شما زندانى اعمال خود مى باشید، با استغفار خود را آزاد كنید. پشتهایتان از گناه سنگین است با طولانى نمودن سجده هاى خود آن را سبك نمایید. بدانید خداوند به عزت خود سوگند خورده است كه سجده كنندگان و نمازگزاران را عذاب نكند و در روزى كه مردم براى پروردگار جهانیان بر مى خیزند، آنان را با آتش نترساند.

مردم ! كسى كه به مؤمن روزه دارى افطار بدهد، ثواب آزاد كردن یك بنده و آمرزش گناهان گذشته خود را دارد. عرض كردند: رسول خدا! همه ما نمى توانیم این كار را انجام دهیم . حضرت (صلى الله علیه و آله و سلم ) فرمودند: از آتش بپرهیزید، گر چه با نیم دانه خرمایى . از آتش بپرهیزید گر چه با جرعه آبى .

مردم ! هر كدام از شما كه اخلاق خود را در این ماه اصلاح كند، روزى كه در صراط پاها مى لغزد، جوازى بر صراط خواهد داشت . و هر كدام از شما كه بر بنده و كنیز خود آسان بگیرد، خداوند در حساب بر او آسان خواهد گرفت ؛ و كسى كه شر خود را در آن باز دارد، خداوند در روزى كه او را ببیند غضب خود را از او باز مى دارد. كسى كه یتیمى را بزرگ بدارد، خداوند در روزى كه او را ببیند او را بزرگ خواهد داشت ؛ و كسى كه در این ماه صله رحم كند، خداوند روزى كه او را ببیند او را به رحمت خود وصل مى كند. كسى كه در آن قطع رحم كند، خداوند روزى كه او را مى بیند رحمت خود را از او قطع خواهد نمود. و كسى كه یك نماز مستحبى بخواند خداوند براى او خلاصیى از آتش مى نویسد. و كسى كه عمل واجبى انجام دهد ثواب كسى كه هفتاد واجب را در ماهى غیر از این ماه انجام دهد، خواهد داشت . و كسى كه در این ماه زیاد بر من صلوات بفرستد، روزى كه ترازوها سبك است ، خداوند ترازوى او را سنگین مى نماید. و كسى كه یك آیه از قرآن بخواند، مانند پاداش كسى كه قرآن را در ماهى غیر از این ماه ختم كند، خواهد داشت .

مردم ! درهاى بهشت در این ماه باز است ، از پروردگار خود بخواهید آن را به روى شما نبندد؛ درهاى جهنم نیز بسته است از پروردگار خود بخواهید آن را به روى شما باز نكند؛ شیاطین هم در زنجیرند، از پروردگار خود بخواهید آنان را بر شما مسلط نكند.

امیرالمؤمنین (علیه السلام ) فرمود: برخاستم و عرض كردم یا رسول خدا! برترین اعمال در این ماه چیست ؟ فرمودند: اباالحسن ! برترین اعمال در این ماه دورى گزیدن از حرام هاى خداى عزیز و بزرگ است . سپس گریه كرد. عرض كردم چرا گریه مى كنى رسول خدا؟ فرمود: على ! بخاطر حلال شمردن تو در این ماه است ؛ گویا با تو هستم و تو براى پروردگارت نماز مى خوانى و بدبخت ترین اولین و آخرین ، همانند ((پى كننده شتر ثمود)) ضربه اى به جلو سرت مى زند كه موى صورتت با آنان رنگین مى شود.

امیرالمؤمنین (علیه السلام ) فرمود: عرض كردم : رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم )! آیا در آن حال دینم سالم است ؟ فرمود: آرى دینت سالم است . سپس فرمود: على ! كسى كه تو را بكشد مرا كشته و كسى كه با تو دشمنى كند با من دشمنى نموده و كسى كه به تو ناسزا بگوید، به من ناسزا گفته ، زیرا تو مانند نفس من هستى روح تو از روح من و سرشت تو از سرشت من است ؛ خداى عزیز و بزرگ مرا آفرید؛ تو را نیز آفرید و مرا برگزید! و تو را؛ من را براى پیامبرى انتخاب نمود و تو را براى امامت اختیار كرد.

بنابراین كسى كه امامت تو را انكار كند پیامبرى من را انكار كرده . على ! تو وصى من ، پدر فرزندانم ، همسر دخترم و جانشین من در میان امتم در زندگى من و بعد از مرگ من هستى . امر تو امر من و نهى تو نهى من است . به كسى كه مرا به پیامبرى برانگیخته و مرا بهترین مردم قرار داد، قسم مى خورم كه تو حجت خدا بر خلق او و امین او بر رازش ، و جانشین او در میان بندگانش مى باشى .))

2. از رساترین بشارتهایى كه درباره ماه رمضان وارد شده ، نفرین پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم ) بر كسى كه در آن آمرزیده نشود، مى باشد، آنجا كه فرمود: ((كسى كه ماه رمضان را بگذراند و آمرزیده نشود، خدا او را نیامرزد.)) زیرا این نفرین با توجه به این كه او به پیامبرى برانگیخته شد تا رحمتى براى جهانیان باشد، مژده بزرگى براى گستردگى رحمت و عمومى بودن آمرزش در این ماه مى باشد. و اگر غیر از این بود - با توجه به این كه رحمتى براى جهانیان است - مسلمانى را، گر چه گناهكار باشد، نفرین نمى كرد.

3. از مهمترین روایاتى كه در این مورد وارد شده روایات زیادى است كه درباره زنجیر شدن شیاطین متمرد، باز شدن درهاى بهشت ، گشودن درهاى رحمت ، بسته شدن درهاى آتش ، ایستادن خداوند در مقابل دشمنان جنّى و صداى منادى خدا از اول ماه تا آخر آن وارد شده است ؛ چیزى كه مانند آن در هیچ ماهى نیامده است . زیرا در مورد سایر ماه ها وارد شده كه فقط در ثلث آخر شب چنین منادیى ندا مى كند مگر در شب جمعه كه از اول شب تا صبح این منادى ندا مى كند و همینطور در ماه رجب ؛ ولى در ماه رمضان این ندا از ماه آخر آن و تمام شبها و روزهایش ‍ وارد شده است .

منبع: سايت تبيان

Posted: 15 Jul 2012 11:02 PM PDT

Posted: 17 Jul 2012 07:30 PM PDT

نوشته: امام حسن البنا

ای سرگشته‌ی حیران در بیابان زندگی، سرگشتگی و گمراهی تا کی، تو که نور فروزان و فانوس تابانی در دست داری:

(….قَدْ جَاءکُم مِّنَ اللَّهِ نُورٌ وَکِتَابٌ مُّبِینٌ* یَهْدِی بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَهُ سُبُلَ السَّلاَمِ وَیُخْرِجُهُم مِّنِ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِهِ وَیَهْدِیهِمْ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ* )

((قطعا براى شما از جانب خدا روشنايى و كتابى روشنگر آمده است (۱۵)خدا هر كه را از خشنودى او پيروى كند به وسيله آن [كتاب] به راه‏هاى سلامت رهنمون مى‏شود و به توفيق خويش آنان را از تاريكيها به سوى روشنايى بيرون مى‏برد و به راهى راست هدايتشان مى‏كند))

ای سرگشتگان و حیرت زدگان که راه‌ها را گم کرده‌اید و از راه راست به بیراهه رفته‌اید، فراخوان آن دانای آگاه را اجابت کنید:

(قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ * وَأَنِیبُوا إِلَى رَبِّکُمْ وَأَسْلِمُوا لَهُ مِن قَبْلِ أَن یَأْتِیَکُمُ الْعَذَابُ ثُمَّ لا تُنصَرُونَ *)

((بگو: ای بندگان من! که در گناه کردن برخود اسراف ورزیده‌اند از رحمت خدا ناامید نشوید. همانا خدا همه گناهان را می‌آمرزد همانا و خود آمرزنده و مهربان است. و به سوی پروردگارتان بازگردید و برای فرمان او تسلیم شوید پیش از آنکه عذاب شما را فرا رسد سپس یاری نشوید.)) (زمر/54-53)

پس از آن چشم به راه آرامش درون، پاداش نیکو و وجدان آسوده باشید:

( وَالَّذِینَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُواْ اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللَّهُ وَلَمْ یُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ یَعْلَمُونَ * أُوْلَـئِکَ جَزَآؤُهُم مَّغْفِرَةٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَجَنَّاتٌ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِینَ *)

((و آنان که چون کار زشتی انجام دهند، یا بر خویشتن ستم کنند، خدا را یاد کنند، و برای گناهانشان آمرزش می طلبند ـ و چه کسی جز خدا گناهان را می آمرزد؟ ـ و بر آنچه که انجام داده اند اصرار نمیورزند، در حالی که آنان می دانند. آنان پاداششان آمرزشی از جانب پروردگارشان و باغهایی است که از زیر آن نهرها جاری است، در آن جاودانه اند، و نیکوست پاداش عمل کنندگان.)) (آل عمران/136-135)

سخنم با توست

ای برادرِ گرفتار خسته که زیربار گناهان دست و پا می‌زنی، مقصود من تویی و روی سخن‌ام با تو است:

دروازه‌ی پروردگارت فراخ و گشاده است و هیچ گاه بسته نیست. گریه‌ی نافرمانان به نزد او از دعای فرمانبرداران محبوب تر است. نشستی از نشست‌های نیایش به گاه سحر و قطره اشکی توأم با دریغ و حسرت و پشیمانی و كلمات از آمرزش خواهی و انابت، لغزش‌ها را می‌زداید، درجات را بالا می‌برد و آدمی را به نزد خدا از مقرّبان و نزدیکان می‌گرداند. همه آدمیزادگان خطا کارند و بهترین خطاکاران، توبه گران‌اند.

خداوند با تو بسیار نزدیک است، اما تو نزدیک بودنش را احساس نمی‌کنی. تو نزد خداوند بسیار محبوب هستی، اما قدر این محبت را نمی‌دانی. رحمت و مهر خداوند با تو بسیار سترگ است، اما تو از غافلان هستی. در حدیث قدسي می‌فرماید:

(من به نزد گمان بنده‌ام نسبت به خویش هستم. هرگاه مرا یاد کند، من با او هستم. اگر مرا در درون خود یاد کند، من نیز او را در درون خود یاد خواهم کرد و اگر مرا در جمعی یاد کند، من او را در جمعی بهتر یاد خواهم کرد و اگر یک وجب به من نزدیکی جوید، من به اندازه‌ی یک ذراع به او نزدیک خواهم شد و اگر به اندازه‌ی یک ذراع به من نزدیکی جوید، به اندازه‌ی باز شدن هر دو دست به او نزدیک خواهم شد، و اگر به سوی من رهروان بیاید، من دوان دوان به سوی او خواهم رفت.)

در حدیثی دیگر آمده است: «‌ای آدمیزاد، رهروان به سوی من بیا، دوان دوان به سوی تو خواهم آمد)

در شب دستان‌اش را دراز می‌کند تا کسی که در روز مرتکب گناه شده، توبه کند و در روز دستان‌اش دراز می‌کند، تا کسی که در شب مرتکب گناه شده، توبه کند. مهربانی خداوند نسبت به بندگان از مهر مادر مهربان به تنها فرزندش بیشتر است.

(إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُوفٌ رَّحِیمٌ)…زیرا خدا به مردم رئوف و مهربان است.

کسی که ارزش زمان را دریابد، ارزش زندگی را درخواهد یافت. وقت همان زندگی است. هنگامی که چرخ زندگی یکی از سال‌های زندگی ما را در ‌پیچد و به پیشواز سالی دیگر برویم، بر سر تقاطع قرار خواهیم گرفت. در چنین لحظه‌ای سخت نیازمندیم که خودمان را برای گذشته و آینده محاسبه کنیم. پیش از آن که لحظه‌ی حساب و کتاب فرا رسد، از گناهان گذشته پشیمان شویم، لغزش‌ها و کجی‌ها را اصلاح کنیم و آن چه را که از دست رفته، جبران کنیم. برای چنین جبرانی فرصت وجود دارد. برای آینده نیز قلبی صاف، درونی پاک، عمل شایسته و عزم استوار و پیشتازی به سوی کارهای خیر، آماده کنیم. انسان مؤمن همواره با دو دلهره مواجه است:

دلهره‌ی مربوط به امری که سپری شده و مؤمن نمی‌داند که خدا درباره‌اش چه خواهد کرد. دلهره‌ی مربوط به امر آینده و مؤمن نمی‌داند که خداوند درباره‌اش چه قضاوت خواهد کرد. بنده می‌باید از دنیا برای آخرت، از جوانی پیش از پیری و از زندگی پیش از مرگ، بهره ببرد.

هر روزی که بر می‌آید، ندا کننده ندا سر می‌دهد: «ای آدمیزاد، من آفریده‌ای نو هستم و بر کار تو گواهم. از من آذوقه برگیر، زیرا من تا روز قیامت بازنخواهم گشت»

منبع: دو هفته نامه‌ی الاخوان المسلمون، سال اول، شماره 10، 1943 م.

با تشكر از پايگاه اطلاع رساني اصلاح.

منبع: اصلاح آنلاين

Posted: 17 Jul 2012 08:10 PM PDT

منبع: اصلاح آنلاین

سوال و جواب مرد اعرابی از رسول الله (ص)

عرض کردم میخواهم داناترین مردم باشم؟

حضرت فرمود از خدا بترس

عرض کردم میخواهم از خاصان درگاه خدا باشم؟
حضرت فرمود شب و روز قرآن بخوان

 عرض کردم میخواهم همیشه دل من روشن باشد؟

حضرت فرمود که یاد مرگ را فراموش مکن

عرض کردم میخواهم همیشه در رحمت حق باشم؟
حضرت فرمود با خلق خدا نیکی کن

عرض کردم میخواهم از دشمن به من آفتی نرسد؟

حضرت فرمود همیشه توکل بخدا کن

عرض کردم میخواهم در چشم مردم خوار نباشم؟
حضرت فرمود پرهیزکار باش

عرض کردم میخواهم عمر من طولانی باشد؟
حضرت فرمود صله رحم کن

عرض کرد میخواهم روزی من وسیع گردد؟
حضرت فرمود همیشه با وضو باش

  عرض کردم میخواهم به آتش دوزخ نسوزم؟
حضرت فرمود چشم و زبان خودرا ببند

عرض کردم میخواهم بدانم گناه به چه چیز ریخته می شود؟
حضرت فرمود تضرع و توبه به حال بیچارگی

عرض کردم میخواهم سنگین ترین مردم باشم؟
حضرت فرمود از کسی چیزی مخواه

عرض کردم میخواهم پرده عصمتم دریده نشود؟
حضرت فرمود پرده ی عصمت کسی را مدر

عرض کردم میخواهم که گورم تنگ نباشد؟
حضرت فرمود مداومت کن به قرائت سوره ی تبارک

عرض کردم میخواهم مال من بسیار شود؟
حضرت فرمود مداومت کن به قرائت سوره ی واقعه هر شب

عرض کردم میخواهم فردای قیامت ایمن باشم؟
حضرت فرمود میان شام و خفتن به ذکر خدا مشغول باش

عرض کردم میخواهم خدای تعالی را در نماز حضور یابم؟
حضرت فرمود در وقت وضو گرفتن بسیار دقت کن

عرض کردم میخواهم از خاصان باشم؟
حضرت فرمود در کارها راستی و درستی پیشه کن

عرض کردم میخواهم برای من عذاب قبر نباشد؟
حضرت فرمود جامه ی خود را پاک نگهدار

عرض کردم میخواهم در نامه ی عمل من گناه نباشد؟

حضرت فرمود با پدر و مادرت به نیکی رفتار کن

منبع: Aryanacity.blogfa.com